A idź ty mutancie - Klaudia

Na szczęście było dobrze. W końcu jadłaś niewiele na tych swoich ostatnich eskapadach.
- Ta zawsze wszystko opóźnia. Jak chciała się pindrzyć to mogla szybciej wstać.
Rzekła Monic, tak abyś wszystko usłyszała.

Wyszłam z łazienki już ubrana i gotowa do drogi a moja dłoń znowu niebezpiecznie była blisko płytek. Po chwili jednak się powstrzymałam. Nie chcę całego pokecenter rozwalić. Tylko naciągnęłam czapkę na uszy i z nimi wyszłam z pokoju. W końcu chyba Monic przywalę i to na całego...

Znaleźliście się w końcu na stołówce. Dzisiaj na śniadanie były jajka sadzone, na które Monic spojrzała z pogardą.
- Lepiej tego nie jedz i tak ci w biodra pójdzie.
Powiedziała i zaczęła jeść chleb przypominający trochę sprasowany gruz. William nie mógł już tego znieść, naprawdę sam miał ochotę podać ci te płytki.

- Radzę ci mnie nie drażnić potrafię być gorsza od wkurzonego Tyranitara - powiedziałam do Monic ostrzegawczo.
Po chwili mimo wszystko wzięłam sobie te jajka. I tak przy normalnej diecie spalę te kalorie w czasie podróży. Poza tym chcę mieć też energię na ten dzień.

Dziewczyna oczywiście wzięła jeszcze sałatkę.
- Jak wolisz, twoje biodra.
Rzekła a William już nie zdzierżył i kopnął Monic pod stołem. Oczywiście było na ciebie.

Cóż nie byłam o to zła. Nawet w myślach pochwalałam czyn Williama. Po chwili jak zjadłam to odniosłam naczynia i ruszyłam z grupką w drogę. Jeszcze tylko wróciłam do pokoju niby to bo zapomniałam wziąć czegoś. jednak byłam tam po to, by wypuścić Darkrai.
- Siemka, taka prośba mógłbyś podokuczać w czasie drogi takiej czerwonowłosej co z nami idzie? - spytałam legendy. - Wszelkie chwyty dozwolone byleby cię nie widziała - cóż wiedziałam że Darkrai lubi wycinać różne numery.

Darkrai wręcz był zachwycony. Szybko wlazł do twojego cienia i już był niewidoczny. Po chwili wróciłaś do reszty. Tam już czekali na ciebie inni i się nudzili.
- Wreszcie.
Jęknęła Monic, a William dodał po chwili.
- Masz już wszystko?

Hah mogłam się spodziewać po Darkraiu takiego entuzjazmu. Chyba coraz lepiej się dogadujemy...
- Tak - powiedziałam zadowolona.
Ruszyłam więc z nimi w drogę. Zerknęłam na mapę jak daleko mamy do celu naszej podróży.

To co zobaczyłaś dobiło cię całkowicie. Najmniej cztery dni drogi. Tak sobie przeglądałaś mapę, gdy nagle Monic wyrżnęła się o własne nogi. Miała związane sznurówki i to oczywiście też było na ciebie.
- Niby jak Klaudia miała to zrobić?
Próbował bronić cię William ale nic z tego. Monic i tak wiedziała swoje.

- Na serio to nie ja, niby jakbym miała tak szybko się schylić podczas przeglądania tej mapy i ci związać te sznurówki? - spytałam.
Miałam jednak z tego niezły zaciesz. Darkrai się świetnie spisuje. Puściłam oczko Williamowi i dyskretnie wskazałam na cień.

William od razu zorientował się o co chodzi. Szykuje się długa i bolesna wyprawa, przynajmniej dla czerwonowłosej.
- No więc, najpierw może się zajmiemy spear pilar a później kamienie?
Spytał oczywiście nie wiedząc gdzie to wszystko poukrywał.

O tak tylko i wyłacznie dla czerwonowłosej my ino będziemy mieć zaciesz z jej potknięć i innych....
- No dobra - powiedziałam.
Wzięłam chłopaka za rękę i z nim szłam ogólnie zadowolona.

Monic ciągle coś się przytrafiało, oczywiście zawsze było na ciebie. Najlepszym elementem było jak Caterpie spadł jej prosto na twarz a ta spanikowana biegała w kółko zamiast go zrzucić. William wręcz się kulał ze śmiechu.

Ja także ze śmiechu wytrzymać nie mogłam. To było naprawdę mocne. Szybko wzięłam z plecaka Williama aparat i zrobiłam dziewczynie zdjęcie z tym Caterpie... Na pamiątkę... Po tym z miną niewiniątka schowałam aparat chłopaka do jego plecaka.

Dziewczyna w końcu złapała pokerobaka i rzuciła nim prosto w ciebie.
- I tak wiem, że to twoja sprawka.
Warknęła wściekła i zaczęła poprawiać swoje włosy. Podczas gdy Caterpie lekko ogłuszony próbował utrzymać się na twojej czapce.

Spojrzałam na Caterpie. Biedny stworek... Po chwili jedną ręką go sobie zdjęłam a drugą przytrzymałam czapkę. Po tym trzymałam robaczka na rękach. Dałam pokemonowi przysmaki. No cóż on to miał chyba najgorszą przejażdżkę w swoim życiu.

Robak wyglądał jak pijany, nawet ciężko było mu utrzymać równą pozycję. Ale jeść to on chciał. W sumie ta akcja była dla niego treningiem, bo po chwili zaczął się świecić i ewoluował.
- Monic jest jak kamień ewolucyjny.
Zaśmiał się William.

Również się zaśmiałam. Po chwili wzięłam tego Metapoda i położyłam go na gałęzi drzewa, żeby tam miał spokój i schronienie. Po tym wróciłam do towarzystwa.
- No dobra to chodźmy dalej - powiedziałam w końcu.

W końcu ruszyliście i nic, ale to nic się nie działo. Już myślałaś, że Darkrai zasnął albo mu się znudziło.
- A tak właściwie, to jak z tym snorlaxem?
Spytał w końcu William.
- Lepiej niż z tą tutaj.
Odparła czerwonowłosa i zrobiła "wredną" minę.

No dobra i tak było tego wystarczająco dużo. Nawet uwagi Monic mi teraz nie zepsują dobrego nastroju. No i będę musiała jakoś wynagrodzić Darkrai... No właśnie tylko jak bym mogła?
- Taaa a tak na poważnie? - spytałam.

Dziewczyna zrobiła złowrogi uśmieszek.
- Na prawdę jest dużo milszy od ciebie.
Dalej gadała swoje próbując ci dogryźć jak tylko się da.

Wzruszyłam ramionami.
- Cóż uważaj, żebym ja się nie posunęła do pewnych środków - powiedziałam tylko złowrogo.
Po tym znowu wróciłam to tej siebie w dobrym nastroju (nieco straszne zmiany humoru). Znowu zabrałam się za nucenie tej melodii tak wyrytej od zawsze w mojej pamięci.

Dziewczyna miała już puścić jakąś ciętą ripostę ale po chwili zrezygnowała.
- Już wieczór się zbliża.
Powiedział w końcu chłopak i wyjął z plecaka jakieś owoce i bułki.
- Trzeba coś zjeść.
Dodał po chwili i podał wam obu po porcji.

Po chwili zabrałam się na jedzenie. Sprawdziłam tylko czy mi czapka dobrze siedzi na uszach i jadłam dalej. No to jeden dzień z nią już przeboleliśmy. Jak skonczyłam kolację to zabrałam się za rozkłądanie namiotu. Lub przynajmniej pomoc przy rozkładaniu go.

Razem z Williamem rozłożyliście namiot w mgnieniu oka. Monic, gdy było wszystko gotowe wlazła jak ta pani i się ułożyła w najlepszym miejscu.
- No to dobranoc.
A najlepsze było to, że leżała po środku, tak żebyście nie zmieścili się razem.