Corvis Corax - stalowa ręka

Corvis poczerwieniał i tyle było z rozmowy. Po prostu spojrzał na snorunta i dał mu znak, aby prowadził. W końcu raz zbłaźnić się można, ale później trzeba milczeć żeby się nie pogrążyć.

Pokemon po chwili zaczął was prowadzić. Dziewczyna rozglądała się zaciekawiona i w końcu wzięła swojego chłopaka za y... łapę. W międzyczasie mu coś opowiadała. Niestety nie słyszałeś co. Leo ciągle był rozbawiony.
- No dobra muszę się uspokoić - powiedział w końcu, próbując utrzymać powagę.

Corvis postanowił zatkać mu usta długim namiętnym, pocałunkiem. A co tam, może to go uciszy.
- Oj tam oj tam, ja pamiętam tylko 4 ostatnie lata.
Próbował się bronić niebieskowłosy.

Tak, Twój pocałunek skutecznie uciszył Leo.
- No dobra... - powiedział tylko bardzo zadowolony i po chwili wziął Cię pod ramię i szliście dalej.
Twój chłopak był zadowolony.

Oj był zadowolony.
- A tak swoją drogą to gdzie idziemy?
No właśnie, idą jak te święte krowy przed siebie i nie wiedzą nawet dokąd.

Klaudia zamyśliła się.
- Słyszałam o tajemniczych wydarzeniach na jednej z tutejszych gór, może tam? - zaproponowała dziewczyna. - Nie no i znowu wciągniesz nas w miejsce w stylu tamtego grobowca albo wieży... - ale więcej nie wymienił bo dziewczyna dosłownie wsadziła mu pięść w paszczę.

Ojoj, no to chyba jakieś niezłe przygody mieli. W każdym razie mniejsza, nie jest najzimniej ani też zbyt ludno aby musieć się chować.
- Umiecie latać?
Spytał w końcu Corvis.

- Ja umiem - powiedziała Klaudia.
- Ale je nie - pokręcił głową Samuel.
- No to cie poniose - powiedziała dziewczyna.
- O nie, ja wolę czuć podłoże żadne latanie - jaszczur nie chciał się zgodzić.

Oj... no bez przesady...
- Polecimy tyle, daleko nie jest.
Próbował go przekonać Corvis.
- Pod spodem jest śnieg więc miękko.
Ciekawe czy da się na to namówić.

Do Twoich namów dołączyli także Leo i Klaudia. W końcu Samuel dał się przekonać.
- No dobra ale tylko chwilę nie chcę zbyt dużo być w powietrzu - powiedział niezbyt zachwycony.
Po chwili dziewczyna uwolniła spod smoka... jakiś znak? Tak i po chwili była w takiej zbroi:
[KLIK] (do tego skrzydła jak kilka szerokich, stalowych pasów w rzędach)

No to ktoś miał podobnie jak Corvis. Chłopak przyjął tą swoją mniej ludzką formę po czym wziął malucha na ręce. Dobrze, że snorunt był lekki.
- Pokaż nam gdzie lecieć.
Powiedział i dał się kierować maluchowi.

Wkrótce pokemon wskazał wam kierunek. Samuel zdawał się być niezbyt zachwycony tą wysokością. Waszym oczom ukazało się kilka szczytów, w tym jeden szczególny... wyglądał jak z kryształu. Snourt an i trochę Ci nie ciążył.

O... to jest odpowiedni szczyt.
- To tu chciałaś przylecieć?
Spytał zaciekawiony Corvis, a gdy tylko była ku temu okazja wylądował i przyjął "normalną" postać.

- Yep - powiedziała dziewczyna.
Wkrótce wylądowaliście u podnóża góry i Samuel zdawał się być zachwycony z tego kontaktu z podłożem.
- Brrr następnym razem nie wiem jak mnie przekupisz - powiedział do Klaudii.

No ale na pewno sporo czasu w ten sposób zaoszczędzili.
- Przecież nie było tak źle.
Powiedział Corvis i spojrzał na jaszczuroludzia.

- Taaa... - mruknął jaszczur. - Tym razem nie - powiedział.
Po chwili ryuszyliscie w dalszą drogę a dziewczyna zdjęła zbroję. Jednak zmieniło się coś: miała przy pasie przypięty duży miecz. Widziałeś tylko rękojeść, reszta w zwykłej, skórzanej pochwie.

To było ciekawe. Niezły kowal musiał ją wytworzyć.
- A właściwie kim jesteś?
Spytał w końcu chłopak. A sam, nie wyjawił pochodzenia swej inności. W sumie to teraz ciężko byłoby się nie domyślić.

- Hm, ja no cóż... - westchnęła Klaudia. - Ogólnie takich jak ja nazywa się Smokami. Są to tacy, którzy znaleźli tego typu pasożyty zamknięte w kryształach - wskazała na swój tatuaż, który owinął się jej wokół szyi. - Możemy sobie przypisywać zbroje i przeróżne bronie, których używamy wedle uznania. Także robimy co chcemy z tymi naszymi mocami, ale Azrail, ich twórczyni... Stara się to jakoś opanować i odnajdywać po kolei Smoki. Szukam teraz rodziców bo mam pożliwość podróży po światach, przed tym jednak na przykład pomagałam tzw. "Power Rangers" - opowiadała wam.

Jaka ściema. Takie istoty umarłyby ze swej głupoty, kto normalny się odwraca zanim przeciwnik padnie?
- No to wszystko jest ciekawe, ale nazwy to wy oryginalnej nie macie.
Stwierdził po chwili niebieskowłosy.

- Tak jakoś wyszło, Azrail przecież ma kilka tysięcy lat jeśli nie kilkadziesiąt za jej czasów pewnie to było oryginalne - powiedziała Klaudia.
Jaszczur tylko stał oparty o skałę i ziewał ostentacyjnie. Wkrótce szliście dalej.
- A jak to z wami? Jesteście częściowo pokemonami? - spytała się dziewczyna.

Corvis w końcu przyznał jej rację. Przecież nie będzie ukrywał oczywistego.
- W sumie jestem palkią.
Powiedział w końcu i poprawił swój szalik.

- Em, a nie Dialgą tamto w co zmienił się Vepro właśnie na to wyglądało - zauważyła.
No tak od tego zimna chyba Ci się miesza.
- Oj ktoś tu chyba już ma zmęczenie materiału - powiedział Leo.

Chłopak złapał się za głowę.
- Faktycznie. To wszystko z zimna.
Próbował się jakoś bronić, w końcu czemu nie.

Leo zaśmiał się. Po chwili wyjął z plecaka drugą kurtkę i ci ją dał.
- Bo ci się zupełnie pomiesza - zażartował.
Szliście dalej i szliście. Snourt prowadził was przez te tereny, które były równe ale mimo wszystko szliście robiąc dziwne zakręty. Leo w koncu nie wytrzymał i poszedł prosto, ale po tym zapadł się pod nim śnieg. Dobrze, że użył sowich skrzydeł. Waszym oczom ukazała się duża szczelina w ziemi.

Hm... tak właściwie to co w niej jest? Corvis wychylił się lekko i zrzucił jakiś kamyk, czy tam bryłkę lodu.
- Ciekawe czy jest tam głęboko.
powiedział w oczekiwaniu na dźwięk lądowania.