A idź ty mutancie - Klaudia

- Już niewiele zostało, teraz uderz go Peck i następnie użyj Leer! Jak zaatakuje to uskocz na bok i kolejne Peck! - teraz już krótsza komenda, bo koniec walki.

W końcu ryba padła bez sił.
Natu +0,5 lv
- No ładnie. Masz może ochotę na drugą rundkę?
Spytał facet dalej mocząc nogi.

- Raczej nie mam już zbyt pokemonów, które dałyby radę przeciwko pływającym - powiedziałam mężczyźnie.
No bo Darkrai przecież nie użyję... Zerknęłam na Williama i po chwili pozegnałam się z facetem, po czym ruszyłam dalej.

Ruszyliście w kierunku lądu, a po kilku godzinach byliście już na normalnym suchym terenie.
- Wreszcie.
Powiedział William mając już dość tej ścieżki.

- No można było fioła dostać od tej wody - jęknęłam.
Tak więc szłam z chłopakiem dalej, chcąc jak najszybciej dotrzeć do tego miasta. Brr strach się bać co tam możemy napotkać.

Szliście tak jeszcze długo.
- Przenocujmy tutaj. Akurat przed południem będziemy na miejscu.
Zaproponował William wyciągając z plecaka coś do jedzenia i kilka pomarańczy z wyspy.

- Dobra - powiedziałam.
Siadłam na ziemi i zaczęłam wcinać. Po tym jak zjadłam pomogłam Williamowi rozłożyć namiot. Jak już było po robocie to wtuliłam się w chłopaka.

W końcu znów byliście w namiocie.
- Mogę się założyć, że jutro czeka nas nieprzespana noc.
Powiedział chłopak tuląc się do ciebie.

- Pewnie tak... niestety - westchnęłam.
Ja także tuliłam się do Williama, aż w końcu pocałowałam go po francusku. Zawsze jakoś wolałam to określenie, brzmi ładniej.

Po francusku... W końcu leżeliście obok siebie i niezbyt chciało wam się spać.
- Ja sobie nie wyobrażam jak będziemy jutro wyglądać jak nie zaśniemy.
Powiedział William.

- Pewnie jak zombie - stwierdziłam rozbawiona.
Trochę bawiłam się włosami chłopaka.
- Ale myślę, że to szybko rozwiążemy i po tym się wyśpimy - powiedziałam w końcu i znowu go pocałowałam.

Leżeliście tak jeszcze długo aż w końcu udało wam się zasnąć. Gdy się obudziliście oboje byliście trochę "niedospani".
- Jeszcze pięć minut.
Powiedział William odwracając się na drugi bok.

- Noo - powiedziałam, także przewalając się na drugi bok.
W końcu jednak się podniosłam i usiadłam. Ziewnęłam.
- Mała gimnastyka nas skutecznie przebudzi - powiedziałam.
Tak więc wyszłam z namiotu i zaczęłam ćwiczenia a'la joga.

William w końcu też się przebudził i ukradkiem zwinął namiot gdy ty się rozgrzewałaś.
- Ty tak tutaj hasasz a ja już namiot złożyłem.
Zażartował spoglądając na ciebie.
- Dzisiaj ostatnia prosta do miasta.

- No i całe szczęście - powiedziałam.
Skończyłam w końcu gimnastykę i byłam totalnie rozgrzana. Cmoknęłam Williama w policzek i wzięłam go za rękę. Po tym poszłam z nim do miasta.

Po jakiś dwóch godzinkach byliście na miejscu, a co drugi człowiek wyglądał jakby wyssano z niego wszystkie siły.
- Może się czegoś więcej dowiemy od tych ludzi.
Powiedział William rozglądając się dookoła.

- No, biedacy... - powiedziałam zmartwiona.
Tak więc podchodzę do pierwszego lepiej wyglądającego człowieka, żeby przynajmniej miał siły na wyjaśnienie co się tutaj wyprawia...

Była to starsza kobieta, która najwyraźniej nie została obrana jako cel "czegoś".
- To bardzo dziwna sprawa.
Zaczęła.
- Siostra Joy mówi, że oni mają anemię. Ale nikt tego z dnia na dzień się nie nabawił. Lepiej ich pytać.
Dodała i poszła sobie dalej.

Podrapałam się po policzku i poszłam do jednego z takich co ponoć mają anemię...
- Przepraszam, co takiego się tutaj dzieje? - spytałam.

Był to jakiś młody mężczyzna, najwyraźniej bardzo osłabiony.
- Tak jak zawsze szedłem sobie spać. Obudziłem się rano strasznie zmęczony i jeszcze te dziwne rany.
pokazał wam dwa nakłucia na szyi.

Spojrzałam zaskoczona na mężczyznę. Po chwili poszłam do Williama i na osobności mu powiedziałam:
- To nie pożeracz snów tylko coś innego, prawdopodobnie stwór opisany w tym notatniku... Anemia plus dziwne nakłucia na szyi równa się coś co pije krew - powiedziałam do niego.

William rozejrzał się dookoła.
- Widzisz, to męczy tylko młodych.
Powiedział chłopak rozglądając się za czymś ciekawym.

- Widać się temu czemuś podobają - powiedziałam.
Spojrzałam na Williama znacząco.
- Emm nie obraź się byłaby z ciebie świetna przynęta - zaczęłam troch butem wiercić podłoze.

Chłopak zrobił duże oczy.
- Wiesz z ciebie też.
Rzekł spoglądając na ciebie.
- No ale dobra, zgadzam się. Tak będzie bezpieczniej.
Dodał po chwili.

W pewnym sensie to był komplement, ale taki dość straszny.
- No to OK... Połaźmy trochę po mieście - zaproponowałam chłopakowi.
Tak więc wzięłam go pod ramię i zaczęłam chodzić.