A idź ty mutancie - Klaudia

Szliście tak kilka godzin, a teren nic a nic się nie zmieniał. W końcu ujrzeliście słońce zachodzące za górami.
- No to może już się szykujmy do noclegu?
Powiedział chłopak.

- Oki - powiedziałam.
Tak więc zabrałam się za rozkładanie namiotu. Jeszcze mi się niezbyt chciało spać po prawie całym przespanym dniu, ale co tam... Zerknęłam kalendarz i wykreśliłam z niego kilka dni od tego jak go ostatnio sprawdzałam. Niedługo urodziny... Nie mam zamiaru ich jakoś szczególnie obchodzić, ale fajna jest ta świadomość, że akurat w tym dniu ma się równe 4 lata... Jak skończyłam to przytuliłam się do chłopaka. Wczorajszy zły nastrój zupełnie mi minął.

Chłopak spojrzał na ciebie swymi oczyma otoczonymi błękitną obwódką.
- Jakieś święto niedługo obchodzisz?
Spytał, doskonale wiedząc, że ma racje. A później rozłożył namiot.

Spojrzałam zdezorientowana na Williama.
- No w pewnym sensie... Niedługo skończę 4 lata, chociaż raczej urodzinami tego nazwać nie można - stwierdziłam.
Siadłam na trawie.

Chłopak uśmiechnął się do ciebie.
-Do tego czasu na pewno dojdziemy do miasta.
Stwierdził spoglądając znów na mapę.
- Urządzę ci urodziny z prawdziwego zdarzenia.
Dodał dając ci namiętnego całusa.

Uśmiechnęłam się.
- Rety, byłoby super... - powiedziałam.
Objęłam chłopaka za szyję i również pocałowałam.

Ten wciągnął cię do namiotu.
- Masz jakieś rzeczy, które byś chciała zrobić?
Spytał w końcu, mając nadzieję, że będzie mógł w tym ci pomóc.

Zamyśliłam się.
- No tak, chciałabym wkrótce zabrać się za trening w moimi pokemonami... Dowiedzieć się czegoś więcej o Arceusie, a najprędzej to go spotkać... Chociaż nie wiem jakby zareagował na kogoś, kto jest jego klonem... A tak o jeszcze nie wiem sama czego chcę - pokręciłam głową.
Po chwili pocałowałam namiętnie chłopaka.

William posiedział trochę zamyślony.
- A może... grałaś kiedyś chowanego?
Zapytał rozbawiony.
- Nie chce mi się jeszcze spać, a z tego co mówiłaś, to dzieciństwa nie miałaś.
Stwierdził jeszcze.

- Hm nie grałam - pokręciłam głową. - W ogóle w nic nie grałam - powiedziałam. - Co najwyżej ćwiczenia na logikę i tym podobne - dodałam.
Lekko zaskoczyły mnie te pytania chłopaka.

Chłopak spojrzał na ciebie z uśmiechem.
- No to dobra. Ja się chowam a ty mnie szukasz. Ok?
Spytał, rozglądając się na zewnątrz. Było kilka krzaków, drzew, jakiś przewrócony pieniek.

- Okey - uśmiechnęłam się.
No tego jeszcze nie było, żebym się bawiła z Williamem w chowanego. Tak więc czekam w namiocie i sobie liczę do określonej liczby (30) i jak skończę to wychodzę i zabieram się za poszukiwania.

Wyszłaś a Williama już nie było. Schował się gdzieś sprytny, że nawet nie było go widać zza tego drzewa. Było już ciemno, ale jeszcze widno, liście szumiały radośnie na wietrze a temperatura była wręcz idealna.

Tak więc szukałam Williama wszędzie. Za drzewem, na drzewie, w krzakach, za kamieniami oraz wszelkimi innymi potencjalnymi kryjówkami dla chłopaka. Pewnie się zmienił w dym i teraz nawet w norze może siedzieć... Albo i nie, kto go tam wie...

W końcu podeszłaś do właściwego drzewa zza którego wyskoczył William.
- Bu...
Krzyknął, żeby cię przestraszyć a później przytulił i wykonał wraz z tobą obrót dookoła własnej osi.

No udało mu się przestraszenie mnie, bo podskoczyłam. Roześmiana wtuliłam się w chłopaka.
- Haha zaskoczyłeś mnie - powiedziałam rozbawiona do chłopaka i cmoknęłam go uradowana w policzek.

Chłopak jeszcze trochę tak kołował, aż przewrócił się wraz z tobą o korzeń. Wyszło na to, że na nim leżałaś.
- Heh, byłem nieostrożny.
Powiedział zadowolony z obrotu sprawy.

- No troszkę, ale przynajmniej mam wygodnie - zażartowałam sobie.
Zadowolona pocałowałam Williama prosto w usta i po chwili się z niego ześlizgnęłam.

Gdy się tak ześlizgnęłaś leżałaś sobie na trawie. Dopiero teraz zobaczyliście, że na niebie jest pełno wspaniałych gwiazd, a księżyc świeci na bezchmurnym niebie.
-Może jesteś głodna?
Spytał po chwili William.

- No trochę - powiedziałam.
Po chwili patrzenia się na te gwiazdy wstałam i poszłam z Williamem do namiotu. Tam siadłam przy nim i zaczęłam szukać w plecaku czegoś do jedzenia.

W końcu William znalazł coś w swoim i podał ci jabłko zachomikowane na drogę.
- Kiedyś próbowali mnie nauczyć gotować, ale im niezbyt wyszło.
Powiedział gryząc swoje jabłko.
- Pamiętam, jak zrobiłem sos pomidorowy w którym łyżka stała.

Zaśmiałam się.
- No to musiało być niezłe... A ja jeszcze jakoś nigdy nie gotowałam - przyznałam się Williamowi.
Zadowolona jadłam jabłko od niego. Jak zjadłam to zaczęłam się tulić do chłopaka.

Chłopak był bardzo tym zdziwiony.
- Będziemy musieli to nadrobić.
Powiedział także cię tuląc. Już prawie północ.

- No - powiedziałam.
Mimo późnej pory to nadal nie byłam zbyt śpiąca. Dalej tuliłam się do Williama, aż w końcu pocałowałam go po francusku.

Pocałunek ciągnął się długo, aż coś zaczęło uwierać cię w plecy. Chyba rozbiliście namiot na jakimś patyku.
- Coś się stało?
Spytał chłopak gdy tylko zobaczył twoją minę.