A idź ty mutancie - Klaudia

Ale pokemon najwyraźniej miał wszystko gdzieś i latał sobie pod sufitem.
- Mam coś ciekawego.
Powiedział William.
- To papierzysko ma z 700 lat i jest o misji uwięzienia pożeraczy.

Spojrzałam na Darkrai nieco zła.
- O, co znalazłeś? - oderwałam się od gniewnego wodzenia wzrokiem za swoim pokemonem i podeszłam do Williama.
Zaczęłam czytać co jest w tych papierzyskach.

Była to relacja, z tego jak elitarny oddział "zakonu prawych" ścigał te istoty i zamykał je po kolei w szczelnych więzieniach.
- Może szukajmy w niewyjaśnionych.
Zaproponował chłopak.

- Oki - kiwnęłam głową.
Spojrzałam nieprzychylnie na Darkrai.
- A z nim to pójde albo do psychologa albo się w koncu do mnie przekona - westchnęłam i poszłam z Williamem za przeglądanie niewyjaśnionych.

Chłopak jeszcze coś wyczytał.
- Wiem!
Zawołał.
- Jesteś posłuszny tylko pożeraczom snów?
Gdy pokemon to usłyszał od razu się ożywił.
- Jakby nie patrzeć jestem ostatnim z nich.

Tutaj się nieźle zdziwiłam.
- To tak? - spytałam zaskoczona. - No w sumie... On znał tamtą kobietę... - zamyśliłam się.
Czyli wszystko jasne i innymi słowy nie jestem trenerką odpowiednią dla Darkrai...

Chłopak rzucił spojrzenie pokemonowi.
- Czyli musisz mnie słuchać.
Powiedział po chwili.
- Rozkazuję ci być posłusznym Klaudii.
W końcu rzekł a ty miałaś w ręce coś dziwnego. "Świątynia widmo, sprawa nierozwiązana"

O i tutaj słowa chłopaka mnie zaskoczyły. Czyli Darkrai w koncu przestanie być nieposłuszny i złośliwy? Mam nadzieję...
- Dzięki - powiedziałam do Williama i spojrzałam na dokument w swoich rękach. - Chyba coś mam - poinformowałam chłopaka i pokazałam mu to.

Ten zaczął przeglądać wszystko.
- Podobno te dziwne rzeczy się pojawiły, gdy zaczęto widzieć świątynie widmo. Budynek widoczny tylko podczas zaćmienia słońca, ukazujący się tym którzy chcą go zobaczyć.
Powiedział chłopak spoglądając na ciebie.
- To niedługo.
Dodał po chwili.

- Jak niedługo? - spytałam.
Po chwili jednak przypomniałam sobie o swoim kalendarzyku i zaczęłam go przeglądać. Przecież w nim mam zaćmienia księżyca, słońca plus inne duperele.

Dokładnie za 3 dni.
- Skoro to jest duży budynek to musimy znaleźć jakieś miejsce. Ale czy dość chcemy?
Powiedział chłopak spoglądając na tekst.

- No pewnie, w końcu to jest nasze zadanie, związane w dużym stopniu z rzeczami, które dotąd przeszliśmy - powiedziałam.
Tak więc mamy 3 dni... Ale gdzie ten budynek?

Chłopak spojrzał na ten plik papierów i ci go po chwili pokazał. Podobno ostatnio go widziano dwa dni drogi stąd.
- No to mamy jeden dzień zapasu akurat na twoje urodziny.
Powiedział uradowany.

Ucieszyłam się.
- No akurat na nie - powiedziałam, przytulając się do chłopaka.
W końcu go puściłam i ruszyłam z nim w kierunku wyjścia. Zawołałam Darkrai, żeby czasem tu nie został.

Pokemon choć niechętnie poleciał za tobą i wlazł do cienia.
-Jest tu tyle niewyjaśnionych spraw.
Powiedział chłopak.
- I co to jest ten zakon prawych?
Dodał po chwili.

- Hmmm... "Dawna wersja naszej agencji?" - zaproponowałam.
Przynajmniej Darkrai się mnie słucha ale ta niechęć i tak dobijająca. Rozejrzałam się wokoło. Poszłam do recepcji i oddałam klucze.

William chyba przychylił się do twojego pomysłu.
- Prawie cały dzień tam spędziliśmy, aż nie zauważyłem.
Powiedział spoglądając na zegar ścienny wiszący w korytarzu.

- No ja też - powiedziałam.
Po chwili pociągnęłam Williama za sobą do pokoju. Schowałam Darkrai do balla. Niepotrzebne by ludziom w agencji śniły się koszmary...

W końcu byliście na miejscu a William zaczął otrzepywać się z kurzu.
- Masakra jakaś.
Powiedział kończąc czynność i położył się na łóżku.

Również się otrzepała, a resztę kurzu wywiałam z pokoju swoim Gust.
- Potwierdzam - powiedziałam. - To ja idę na dłuższą kąpiel - powiedziałam i ruszyłam do łazienki.

Gdy wróciłaś chłopak już spał. Całkiem go wyczerpało to czytanie chyba. jeszcze tylko dostrzegłaś, że chłopak przyniósł dla was kolację, no ale chyba zjesz dziś sama.

Westchnęłam. Zjadłam swoje i położyłam się obok Williama. Przytuliłam się do niego i zakryłam nas kołdrą. Próbowałam zasnąć. Jutro są moje "urodziny". Uśmiechnęłam się, pierwszy raz będą obchodzone...

Szybko zasnęłaś i szybko się obudziłaś. Ale Williama już nie było.
- Wszystkiego najlepszego.
Usłyszałaś zawołanie a po chwili zobaczyłaś Williama i woźną z małym torcikiem.

Gdy Williama nie było to się lekko spłoszyłam. Ale jak po chwili ujrzałam chłopaka i woźną to od razu można było widzieć u mnie tą radość.
- Wow, nie ma to jak zaskoczenie z samego rana - powiedziałam uradowana, siadając na łóżku.

Tort był czekoladowo truskawkowy a widniały na nim 4 świeczki. Akurat w sam raz dla ciebie.
- mam nadzieję, że będzie ci smakował.
Powiedziała staruszka i rozłożyła talerze.