A idź ty mutancie - Klaudia

Darkrai latał w tą i tamtą i jeszcze inną stronę a deino wierciła się na twoich rękach.
- Dzisiaj koniecznie musimy spróbować.
Usłyszałaś głos chłopaka, który roznosił się daleko na tych płaskich monotonnych łąkach.

- No, na pewno - uśmiechnęłam się lekko.
Zabrałam się za niańczenie Deino, głównie głaskałam ją po łebku u grzbiecie. Po chwili podsunęłam jej poke-przysmaki.

Pokemon zaczął wcinać ale słodycze też jej do gustu nie przypadły. A co ty tam wczoraj jadłaś co jej dawałaś i jadła ze smakiem?
- Chyba lubi kwaśne, wczoraj podbierała ci cytrynę z herbaty.
Zauważył William rozbawiony miną smoczka.

Kwaśne, kwaśne... Po chwili sięgnęłam do plecaka po kwaśne żelki, które wczoraj kupiłam jako jedną z licznych paczek żelek... Ale to szczegół. Zaczęłam dawać po jednej swojej Deino. Co chwila zerkałam co porabia Darkrai. Może i słucha ale nadal nie przekonany, ale nie mam nad czym rozpaczać on już taki jest.

W końcu Deino zaczęła się zajadać żelkami wydając przy tym zabawny dźwięk ciapania. Przypominał trochę gumowce na błocie... Dziwne skojarzenie.
- Musimy sobie jakoś poradzić małym pokemonem. Ale nie wiem czy pociągnie długo na żelkach.
Stwierdził William.

- No - westchnęłam. - Może jeszcze niejedno napotkamy po drodze lub będzie musiała się zadowolić karmą - stwierdziłam.
Tak wiec szłam dalej z chłopakiem, chcąc zawędrować jak najdalej.

Szliście jeszcze kilka godzin aż w końcu się ściemniło.
- Dobra, to już trzeba rozbić nocleg i coś zjeść.
William rzekł tak i zrobił. Zaczął rozkładać namiot.

Pomogłam chłopakowi rozkładać namiot. Schowałam Darkrai do balla, żeby nam się nie śniły w razie czego koszmary. Deino dałam jeszcze tylko trochę karmy i żelków, po czym ona także zawędrowała do balla. No i pewnie czas na... naukę gry w karty!

Tak też było. William wyciągnął karty z pudełka.
- Może zagramy w tysiąca?
Zaproponował i rozdał karty na 4 kupki z czego w dwóch znajdowały się zaledwie dwie karty. Później zaczął tłumaczyć ci zasady.

- Dobra - powiedziałam.
Usiadłam na ziemi i patrzyłam się jak William rozkłada karty. Fajnie się zapowiadało. Tak więc uważnie słuchałam tego co mówił mi William.

W końcu zaczęliście jednak zasad było tak dużo, że zaczęło ci się mieszać i nawet jopka pomyliłaś z królem. Lecz po kilkudziesięciu minutach już nawet zaczęło ci iść.
- Najlepiej się w to gra we trzech.
Powiedział William i dał ci buziaka.

- Hah to jutro może przyuczymy Darkrai - zaśmiałam się.
Po chwili także dałam chłopakowi buziaka i grałam dalej. W koncu jednak by pasowało skończyć. Dzisiaj starczy mi to ogarnianie zasad i gra dla nauki... Wkrótce przytuliłam się do chłopaka.

Ten widocznie już też miał dosyć. Ale co się dziwić po tak długiej podróży. Jeszcze tylko William przegryzł jakąś bułę i położył się gotów do snu.
- Też powinnaś coś zjeść.

Po chwili także zjadłam sobie bułkę. Po tym położyłam się obok Williama i wtuliłam się w chłopaka.
- To dobranoc, kochanie - powiedziałam do chłopaka i pocałowałam go na dobranoc.
Wkrótce także próbowałam zasnąć.

Szybko wam się udało osiągnąć ten błogi stan. W końcu się obudziłaś i najwidoczniej coś po tobie skakało. To była mała deino, która urządziła sobie na twoim brzuchu trampolinę. Kilka chwil później William także się ocknał.

Spojrzałam na Deino i ją złapałam.
- Cześć - przywitałam się z Williamem jak zobaczyłam, że już nie śpi.
Pogłaskałam Deino po łebku i dałam jej karmę do jedzenia, po czym trochę żelków.
Usiadłam.

Deino się zajadała tym jak szalona.
- Co dzisiaj na śniadanie? Bułka z jabłkiem czy gruszką?
Spytał chłopak grzebiąc w swoim plecaku.

- Hm... Gruszka - powiedziałam.
Tak więc po chwili zabrałam się za jedzenie, po czym spakowałam rzeczy.
- No to musimy się nieco pośpieszyć... chyba - powiedziałam, rozglądając się.

William skinął głową na potwierdzenie i już zaczął składać namiot. Wkrótce byliście gotowi do drogi.
- Mamy iść przez las dusz.
Powiedział dość tajemniczo i złowieszczo.

- Ojoj ale nazwa - powiedziałam.
Wypuściłam Darkrai.
- Cześć - odezwałam się do legendy.
Szłam z Williamem i nawet się nie rozglądałam, za bardzo się bałam.

W końcu dotarliście do lasu dusz. W gruncie rzeczy było to cmentarzysko drzew, wszędzie pousychane konary połamane pnie i żadnej żywej istoty. Ale nieżywe to już inna sprawa.
- Coś nas chyba śledzi.
Stwierdził William.

- Weź mnie nie strasz - powiedziałam do Williama drżącym głosem.
Co jak co ale takich miejsc nie lubiłam.
- Darkrai, sprawdzisz czy coś nas śledzi? - poprosiłam pokemona.
Trzymałam Deino na rękach i ją głaskałam.

Darkrai nawet się nie ruszył tylko skinął na potwierdzenie.
- Na pewno coś tam jest.
Powiedział William patrząc na drzewo, przez które po chwili przeniknął pokemon.

Spojrzałam na pokemona lekko przestraszona. No dobra.. te oczy są straszne. Mimo wszystko próbowałam wejść jednak poke-duchowi w umysł. Rzadko mam okazję spotkać pokemony, w którymi jestem w stanie porozmawiać.

Spróbowałaś ale pokemon nie miał zamiaru z tobą rozmawiać. Podleciał do ciebie i ugryzł twój ogon przez spodnie.
- Tutejsze duchy podobno są strasznie złośliwe.