A idź ty mutancie - Klaudia

Spojrzałam na Arceusa.
- No nie fochaj się - powiedziałam do niego rozbawiona.
Jako że miałam dzisiaj nastrój do żartów to spróbowałam połaskotać lekko pokemona. Po chwili, nim jeszcze William złożył namiot to zjadłam sobie trochę żelków.

Pokemon ten był niezwykle dziwny. Zamiast się zaśmiać to zabijał cię wzrokiem a po chwili już było wszystko ok.
- No dobra, to w drogę.
Powiedział William gdy tylko skończył pakować.

Wstałam i wzięłam swoją torbę. No tak, Arceus ma pewnie niemożliwie dużo lat i niemożliwie przez to spoważniał. Innymi słowy raczej się z nim nie dogadam. Po drodze rozglądałam się wokoło. Przynajmniej z Mavis było w porządku i mnie zaakceptowała, ale te zasady agencji... irytujące.

No troszkę na pewno, w końcu Arceus jakby nie patrzeć jest starszy od przestrzeni i czasu.
- Jakbym miał swoje moce to by było dużo łatwiej.
Powiedział pokemon.
- Gdybyś miał swoje moce to nie musielibyśmy tego robić.
Odparł William.

- No właśnie - kiwnęłam głową na słowa Williama.
Szłam dalej, rozmyślając dalej o tym wszystkim. Ta... Takiemu klonowi to jest ciężko, tak jakby miał rodziców, ale jednak nie... No i jako klon jestem sama, ciagle przypominałam sobie wszystko z laboratorium... Z każdą chwilą było mi coraz smutniej.

Arceus zaczął się przedrzeźniać z Williamem aż wpadł na drzewo, co było niezmiernie zabawne. Przynajmniej dla chłopaka. Później zirytowany pokemon zaatakował go z ember.
- Najwyraźniej odzyskałeś trochę mocy.
Powiedział William, na co arceus odparł.
- Nawet ludzie mogą się nauczyć lepszych ataków.

O to jest coś nowego.
- No to nieźle... - stwierdziłam, idąc dalej.
Szłam dalej i się rozglądałam wokoło. Po chwili sprawdziłam, która jest teraz godzina.

Było południe, właściwie trochę po. Lecz droga dłużyła wam się kosmicznie.
- Zróbmy coś bo nudno.
Rzekł William wlokąc nogami. Ależ mu się nudziło...

Rozejrzałam się wokoło.
- No oki, to mała przerwa w podróży? - zaproponowałam.
Poszukałam jakiegoś wygodnego drzewa i wyjęłam z plecaka żelki, którymi poczęstowałam wszystkich.

W końcu wszyscy zaczęli się zajadać.
- Jakoś zawsze mi żelki śmierdziały.
Stwierdził William a Arceus zrobił duże oczy.
- Zawsze wolałem owoce.
Dodał po chwili chłopak.

- Cóż, ja owoce uwielbiam ale czasem jakaś odmiana jest fajna - stwierdziłam.
Po chwili jednak wyjęłam z plecaka po jabłku i każdemu dałam po jednym. Ciągle jednak miałam bardzo smutną minę.

W końcu się najedliście ale i tak nikt nie chciał się ruszyć. Jakoś niechętnie William zabierał się do tej podróży.
- Może tu zostańmy.
Arceus w tym momencie zrobił minę zbitego kotka.
- Nim szybciej tym lepiej.
Powiedział.

Spojrzałam na Williama.
- Co ci tak nie chce się podróżować? - spytałam chłopaka.
Za ten czas tak po prostu wzięłam sobie Arceusa na kolana. Mam nadzieję, że nie będzie mnie zabijał spojrzeniem...

Chłopak westchnął.
- Jakoś nie mam do tego zapału. W końcu, czy jak odzyska siły za 200 lat czy za miesiąc zrobi jakąś różnicę.
Kogoś tu porządny niechciej dopadł.

Przechyliłam głowę na bok.
- Em, to dość spora różnica... - powiedziałam do niego.
Cmoknęłam chłopaka w policzek.
- Coś się stało czy jak? - spytałam go zmartwiona.

Chłopak szybko się ogarnął.
- A nic, chodźmy lepiej.
Rzekł a Arceus zaczął lewitować i szykować się do drogi.

To było z lekka dziwne. Po chwili jednak wstałam i ruszyłam z nimi w dalszą drogę. Zaczęłam opowiadać drobne dowcipy, między innymi o księdzu co grał w golfa czy też inne drobniejsze. Wyczytałam je w gazetach i książkah, ogólnie lubiłam kawały. Może William zna jakieś fajne.

William uśmiechnął się szeroko i zaczął opowiadać serię kawałów o żabach. Później dołączył Arceus ale jego kawały, były dla was całkowicie niezrozumiałe.
- Można tak o 1000 lat młodsze?
Powiedział chłopak.

Starałam się zrozumieć te kawały Arceusa ale nie mogłam.
- Emm... Dość dużo archaizmów... - tylko tyle mogłam z tego wszystkiego zrozumieć.
Szłam dalej, starając się zrozumieć te kawały Arceusa lub po prostu poprosiłam, żeby tłumaczył nam co oznacza co... Dla mnie to było nawet fajne, poznam nowe słowa, chociaż są stare...

Poznałaś ich nawet sporo. Nawet takich sprośnych jak chędożyć choć już dawno znałaś to w praktyce. Po jednym objaśnieniu tak się z Williamem zaczerwieniliście... a Arceus speszył się lekko na waszą reakcję.

No nieźle teraz Arceus powiedział. Aż William zrobił się czerwony jak burak, ja zresztą także... Przynajmniej rozumiałam już jakoś kawały Arceusa... W końcu, by przerwać tą niezręczną cisze opowiedziałam o tym, jak dwaj mężczyźni przemycali Pachirisu przez granicę. Zakonczyło się to tym, że facet wyskoczył z nim przy kontroli w rękach, do w dupie sobie dziuple urządził, a "orzechy" chciał do niej zaciagnąć.

O matko... to również nie było zbyt dobre bo wszyscy dalej byli speszeni.
- Ym... może zanocujemy i zagramy w tysiąca?
Zaproponował William.
- Kocham tą grę, kiedyś się zmieniałem w człowieka żeby sobie pograć.
Walnął Arceus.

- Potrafiłeś się zmieniać w człowieka? - spytałam się zaciekawiona Arceusa. - Hah, to mamy trzecią osobę - powiedziałam rozbawiona do Williama.
W końcu zabrałam się za przygotowywanie noclegu, a potem kolacji. Po tym wreszcie mogłam zagrać z nimi w karty.

Kolacja wyszła ci świetna, wszyscy się zajadali twoim posiłkiem.
- No potrafiłem niejedno.
Rzekł pokemon, po czym próbował chwycić karty co mu słabo wychodziło. W końcu siłą umysłu zmusił je do lewitacji.

- No to fajnie miałeś - stwierdziłam, patrząc się na Arceusa.
Popatrzyłam się jak próbuje sobie poradzić z tymi kartami. Po tym zaczęłam z nimi grać. Jak dobrze, że już rozumiem zasady tej gry...