Czas na zemstę - Gra Yomi

Po chwili Deino w koncu zasnęła i Lucario odetchnęła z ulgą. Zbliżało się już popołudnie a Ty zauważyłaś, że blizny Twojego taty wręcz znikają w oczach. Zresztą tak samo rany się zabliźniały... To było bardzo dziwne i ta mieszanka Skiro nie była czymś normalnym.

Tylko popatrzyłam na Skiro, ale nic nie powiedziałam. Jeśli jednak przez niego coś się stanie to nie pożyje długo. Nawet jeśli jest jakim cholernym mutantem. Zerknęłam na Deino. w końcu usnęła to nie będzie się dokopywać do jakiś bomb.

Skiro po chwili dał Ci buteleczkę z medykamentem dla pokemonów. Deino spała jak zabita. Oby nic więcej nie zmodziła. Wkrótce zmęczona tym wszystkim usnęłaś. Jak się obudziłaś następnego dnia to zastałaś Twojego ojca jak siedział i wyglądało na to, że świetnie się ma.

-Cześć.- ziewnęłam. -Juz czujesz się lepiej?- spytałam się i rozejrzałam się za Deino. Po niej to można się wszystkiego spodziewać. Pokazałam na smoczycę. -Wczoraj wykopała bombę.- powiedziałam rozbawiona.

- Cześć, czuję się świetnie - odpowiedział Twój ojciec zadowolony. - Bombę? - zdziwił się. - No tak w sumie rano zdawało mi się, że jakiś mały pokemon biega ze starym karabinem, ale myślałem że to zwidy.... - powiedział nieco zdezorientowany sytuacją.
No tak, Deino tu nie było, a Skiro spał.

-Zaraz.. z karabinem? Nosz cholera jasna.- zerwałam się i zaczęłam szukać Deino. -Deeinoo... chodź no tutaj grzecznie tylko bez tego świństwa w pysku a dostaniesz kawałek skórki...- zaczęłam ja wołać. Utrapienie z tego smoka.

Tak więc zabrałaś się za poszukiwania Deino. Wkrótce do Ciebie przybiegła a w oddali ujrzałaś karabin.... Maszynowy i spory szereg nabojów, ciągnący się za nią. Poke-smoczyca spojrzała na Ciebie niewinnie i zamerdała odonem. Twój ojciec tylko obserwował całą tą sytuację nie wiedząc co powiedzieć.

-No mała zostaw swoja zabaweczkę i chodź tutaj do mnie. Dam ci tyle skórek, ze przez tydzień ci się odechce ich jedzenia. Co o tym myślisz? Tylko zostaw ten karabin, ok/- próbowałam ja przekonać. Szlag, skąd ona wytrzasnęła ten karabin?

Nie miałaś zielonego pojęcia. Chociaż... po niedługim czasie dostrzegłaś odkopaną skrzynię i tak jeszcze kilka takich karabinów. Deino bardzo się cieszyła na myśl o tylu skórkach. Zaczęła się do Ciebie tulić a tymczasem Skiro się budził.
- O widzę jest lepiej niż myślałem - powiedział, patrząc się na Twojego ojca.

-Taa...- mruknęłam i zaczęłam karmić Deino skorkami. -Była na tej wyspie kiedyś jakaś baza wojskowa? Bo właśnie odciągnęłam Deino od skrzyni z karabinami.- spytałam się i głaskałam smoczycę.

Skiro ziewnął i zaczął przeglądać swój pokenav.
- Raczej baza partyzantów - powiedział.
Twój ojciec zjadł trochę owoców. Myślał o czymś intensywnie i był chyba lekko zmartwiony. Deino uradowana jadła skórki.

-Czym się tak martwisz?- spytałam się ojca i cały czas miałam Deino na oku. -A.. i musisz kogoś poznać.- powiedziałam i wypościłam Mewtwo. -Mewtwo to jest mój tata, tato to jest Mewtwo.- Przedstawiłam ich sobie.

- Myślałem trochę... O tym co się działo jak napadli na was i mnie porwali - powiedział Twój ojciec z smutkiem w głosie.
Po chwili wypuściłaś Mewtwo i Twój ojciec się popatrzył zainteresowany na pokemona. W kocu wstał.
- Niezwykłe, a więc to ty go złapałaś - powiedział po tym całym zapoznaniu się.

Popatrzyłam na Mewtwo i tylko wzruszyłam ramionami. -Mewtwo bardzo mi pomagał przy zdobywaniu informacji o Teamie Rockets.- powiedziałam. Zerknęłam na Deino czy aby na pewno nie próbuje znowu dokopać się do jakiejś bomby.

Nie, bo Lucario wzięła ją na łapy. Ojciec popatrzył się z podziwem na pokemona i wymienił z nim kilka zdań.
- Ty przynajmniej masz legendę, ja pół życia uganiałem się w poszukiwaniu Zekroma i nic nie znalazłem - powiedział jakby śmiejąc się sam z siebie.

-Zekroma? Hah, a ja właśnie też zbierałam na jego temat informacje.- Odpowiedziałam i zerknęłam z ulga na Lucario niańczącą Deino. Zamyślona popatrzyłam na ocean. -Zgadnij kto jest teraz Mistrzem, a raczej Mistrzami Metra.- Spytałam się .

Twój ojciec podrapał się po głowie i się zamyślił...
- Nie mam zielonego pojęcia - powiedział w końcu. - To kim są Mistrzowie Metra? - spytał się Ciebie.
Deino była niańczona przez Lucario i smoczyca raczej nic nie wykopie.

-Bliźniacy Ingo i Emmet.- Odpowiedziałam rozbawiona. Popatrzyłam na swoje pokemony. Przynajmniej Deino nie będzie próbować wykopać bomby atomowej. Zerknęłam na Mewtwo. -Jestem ciekawa czy jednak tamten Mewtwo przeżył czy nie.- Zamyśliłam się.

Mewtwo kiwnął głową, że on też jest tego ciekawy.
- Aaa ta dwójka - powiedział Twój ojciec rozbawiony. - Były z nich dwa łobuzy, co nie mogli usiedzieć w miejscu i szaleli mi po wagonach - zaśmiał się.

-No to ich znasz. Czyli pomożesz mi się wytłumaczyć, bo z nimi podróżowałam i ot tak sobie zniknęłam. chyba, ze ruszyli do Nimbasy.- Podrapałam się po głowie. Pewnie już niedługo będziemy mogli wrócić do Unovy.

- Dobrze, rozumiem - powiedział Twój ojciec.
Po chwili Cię do siebie przytulił.
- Przez ten czas jak mnie więzili zwątpiłem już, że kiedykolwiek zobaczę kogokolwiek bliskiego - powiedział. - A tu się okazało, że moja córka jednak przeżyła - uśmiechnął się przez łzy.

Też się do niego przytuliłam. -Ja tez się ciesze, ze jednak żyjesz.- Powiedziałam i próbowałam się nie poryczeć. Potarłam oczy dłonią i popatrzyłam na swojego ojca. -Myślałam, ze tylko wyruszę się zemścić, a okazało się ze jednak chociaż mój jeden rodzic żyje.- dodałam.

Próby próbami, ale się totalnie poryczałaś. Ojciec pogłaskał Cię po głowie. Dalej Cię do siebie tulił, a Ty czułaś się z tym o wiele lepiej. Tęskniłaś przez te lata nawet za zwykłym tuleniem się do rodzica, teraz możesz z tego pokorzystać. Skiro żeby wam nie zawadzać poszedł sobie daleko na brzeg i zaczął pływać.

Próbowałam się doprowadzić do porządku. Przez te pięć lat bardzo tęskniłam za tym, by mnie chociaż ktoś przytulił. Zerknęłam na swoje pokemony i pozwalałam się głaskać. Chciałam po korzystać chociaż trochę z obecności swojego rodzica.

Lucario trochę zabawiała Deino, a Mewtwo siedział na jednym z drzew. W koncu przestaliście, bo aż ręce zaczęły wam drętwieć - tak długo staliście. No i nie miałaś czym płakać, to drugi fakt, a koszula Twego ojca była mokra jakby ktoś na nią całe wiadro wody wylał.