Czas na zemstę - Gra Yomi

-Przepraszam.- Mruknęłam i wytarłam oczy wierzchem dłoni. Popatrzyłam na mokrrą koszulę mojego ojca. -Ups...- Skrzywiłam się. No cóż, chyba wyryczałam się na zapas na cały rok jeśli nie więcej.

- Nic się nie stało - Twój ojciec uśmiechnął się.
Spojrzał na koszulę i tylko machnął ręką. Zbliżało się popołudnie i zaburczało Ci w brzuchu. Twój ojciec już chwilę temu zaczął coś jeść. Deino do niego podbiegła i domagała się o skórki z owoców.

Też wzięłam owoce i zaczęłam jeść. -Lepiej daj jej te skórki, bo jeszcze nam bombę atomową wykopie i radośnie przyniesie w pysku.- powiedziałam i tez dokarmiałam smoczka odpadkami. Wolałam, by jednak już niczego nie przywlekała oprócz muszelek i kamyków.

Twój tata więc zrobił jak mu mówiłaś i mała smoczyca miała pod dostatkiem skórek, które uwielbiała.
- No to byłby makabryczny widok ucieszonego smoczka z bronią masowej zagłady w pyszczku - powiedział Twój ojciec bardzo rozbawiony.

-Taki sam jeśli nie gorszy jak widok małego smoka z karabinem lub bombą w mordce.- dodałam rozbawiona. -Masz, mała chyba jakieś odchyły, by szukać niebezpiecznych przedmiotów na zabawki.- Powiedziałam do smoczka rozbawiona.

- Deee - powiedziała Deino.
Rozkosznie rozdziawiła paszczę.
- Chyba to potwierdza - Twój ojciec zaczął się śmiać.
I na takich bardzo przyjemnych rozmowach zeszło wam aż do wieczora. Wkrótce ułożyliście się spać, a rano... Skiro przygotowywał żółwia do drogi!

Popatrzyłam na żółwia. -Dzisiaj już ruszamy?- Spytałam się i rozejrzałam za Deino czy czasem nie wzięła sobie na cel wykopanie broni masowej zagłady. Westchnęłam i wstałam. Zerknęłam na swojego ojca oraz na Lucario i Mewtwo.

- Tak - powiedział Skiro.
Deino tym razem wykopała jakąś rycerską zbroję, ale nią raczej nikomu nic złego nie zrobi... Twój ojciec miał się dobrze a Lucario i Mewtwo właśnie się obudzili.
- Nie mogę się doczekać powrotu do domu - powiedział Twój tata.

-No ja też. Tylko będzie dużo tłumaczenia się pewnie.- Odpowiedziałam i popatrzyłam na Deino. -Tylko nie wykop tym razem bomby atomowej, ok?- poprosiłam małą smoczyce. -i tak będzie jeszcze jedna sprawa do załatwienia z Rockets.- Dodałam.

- Deee - powiedziała Deino i zrobiła rozkoszną minę.
Po chwili wskoczyła na skorupę żółwia. W końcu wszyscy na nim siedzieliście i bez kłopotu się zmieściliście. Twój ojciec znowu popadł w zamyślenie.

Zerknęłam na swojego ojca. -Czym znowu zaprzątasz sobie głowę?- spytałam się i jednak pilnowałam smoka, by nie zabrał się czasem za jedzenie żółwia na którym mieliśmy płynąć. Deino była okropnym rozrabiakom i po niej można było się wszystkiego spodziewać.

Deino chyba jednak nie chciała jeść poke-żółwia i zadowolona raz po raz zanurzała łebek w wodzie, by zobaczyć co się dzieje pod nią. To zabawnie wygladało.
- Niczym takim - powiedział tylko Twój ojciec i dalej siedział i wpatrywał się w morze.

Zerknęłam na Deino. -Tylko się nie utop.- Mruknęłam do pokemona. Tez zapatrzyłam się w ocean. Może teraz wszystko się ułoży, ale najpierw trzeba było do końca zniszczyć Rockets. Może i mój ojciec żyje, ale jeszcze mieli moja matkę na sumieniu.

- Bulbulbul - Deino tylko zabulgotała na słowa do niej i w koncu wyjęła łebek z wody, by nabrać oddechu i podeszła do Ciebie, po czym zabrała się za przymilanie.
Zaburczało Ci w brzuchu. Na szczęście mieliście spore zapasy owoców, chociaż marzyło Ci się w chwili obecnej jakieś mięsko...

Pogłaskałam smoczycę i jednak wzięłam kilka owoców. Obrałam je ze skórki, by dać je Deino. Może wtedy się uspokoi. -Jakoś nie mogę sobie wyobrazić co będzie jak ewoluujesz w Hydreigona lub Zweilousa.- Mruknęłam do niej i wyobraziłam sobie jak leci z dwoma bombami w pyskach. Brrrr.

- Może z ewolucją jej minie? - powiedział Twój ojciec.
Deino uradowana jadła skórki. Ojciec i Skiro w końcu także zjedli. Płynęliście już dość długo. Zaczynało się ściemniać. Chłopak powyjmował haki z torby i obwiązał wam wokół pasa liny, a haki przyczepił do skorupy żółwia. W końcu otworzyło się przed wami przejście.

-Mam nadzieje. Bo inaczej trzeba będzie skombinować jej jakiś kaganiec.- Odpowiedziałam. Popatrzyłam na przejście. Czyli niedługo wrócimy do Unovy. Ucieszyłam się na tą myśl. Może będę mogła w końcu poświecić trochę czasu na jakiś trening i odpoczynek po tym wszystkim.

W końcu spadliście w przejście. Tym razem nic was nie próbowało gonić i o dziwo wypadliście zaraz przed Unovą. Tylko najpierw Skiro dał wam te owoce. Chłopak popatrzył się zamyślony na ląd.
- No to cóż, od teraz postaram się na ciebie nie wpadać - powiedział chłopak i wstał.
Pewno czekał, aż dopłyniecie do brzegu.

-Ok. Dzięki. Tylko jednak jak będą coś planowali w mojej okolicy to lepiej dawaj znać.- Odpowiedziałam i wzięłam owoce. zerknęłam na swoje pokemony i na ojca. -jeszcze trochę i będziemy znowu w Unovie.- westchnęłam. Przynajmniej mój rodzic został uratowany.

- Ponoć miałem zniknąć z twojego życia, ale OK. Jak co jakbyś chciała się czegoś dowiedzieć to w miastach szukaj parków a w nich będzie po jednym Ralts. One roznoszą wiadomości więc powiedz pokemonowi po prostu, że to do mnie lub ja przyślę coś do ciebie - wyjaśnił chłopak.
Wkrótce znaleźliście się na lądzie. Jak zauważyłaś było to miejsce niedaleko waszego rodzinnego miasteczka.

-Ok.- Odpowiedziałam. Chciałam, by on zniknął z mojego życia, ale póki rocketsi działają niestety nie jest to możliwe. Zerknęłam na mojego ojca. -No to niedaleko mamy do domu.- powiedziałam i schowałam puki co swoje pokemony. -na razie.- powiedziałam do Skiro i ruszyłam w stronę miasteczka.

- Oki pa - powiedział chłopak.
Wkrótce ruszyłaś z ojcem w stronę miasteczka, a ten gadał jak to się dużo pozmieniało teraz. Ciągle był troche dziwny po tym wszystkim, ale po tych wydarzeniach... to jest całkiem prawdopodobnie, że mimo wszystko nie wrócił do siebie.

Szłam tuż obok ojca i co chwila na niego zerkałam. -Jak będziemy w domu to od razu maszerujesz do łózka bez żadnego gadania.- powiedziałam. Było bardzo prawdopodobne, ze zdążyli na nim wykonać jakieś eksperymenty. Nie chciałam sobie wyobrażać nawet jakie. No i jeszcze przebywał tam 5 lat bez żadnej nadziei na uwolnienie. to jednak musiało się na nim jakoś odbić.

Wkrótce byliscie w mieście. Wasz dom był trochę na uboczu, więc bez przeszkód się do niego dostaliście. Zebrało sie tutaj sporo kurzu a ogródek nieco zarósł, ale nie ma to jak w domu! Ojciec rozejrzał się po tym wszystkim. Cieszył się chyba, że znowu jest u siebie.

-Czyli jednak jeszcze stoi.- powiedziałam zadowolona i się rozejrzałam. Wypuściłam pokemony oprócz Laprasa. Rozejrzałam się za zegarkiem. -Nawet nie będę do lodówki patrzeć, bo raczej tam nic nie ma.- powiedziałam i położyłam owoce na stole.