Gra Głuchego... halo...?

Dziewczyna skinęła głową i była gotowa do dalszej drogi.
- Tia fajny.
Rzekła a po chwili biegu byliście już poza lasem.
- Aż strach pomyśleć co jeszcze tam mogło być.
Stwierdziła.

- Pewnie nic fajnego i wielkiego. Idę powoli przed siebie, rozglądając się wokół, nawet za siebie by nic nas nie zaszło od tyłu. Wypuszczam Aerodactyla.
Zrób zwiad powietrzny i jak coś ciekawego będzie to daj znać.Ciekawe co nas jeszcze spotka.

Pokemon zaczął latać dookoła i widocznie już nic fajnego tu nie było. Po kilku chwilach wrócił do was z gałązką na której były jakieś jagody.
- Oran berry, super.
Powiedziała Vanessa i zaczęła zdejmować je z gałązki.

Super Aero, akurat głodny byłem. Dzielę się z dziewczyną i ruszamy dalej by jak najdalej zajść przed zmrokiem. Myślę też nad sposobem obrony przed pokemonami by się nie powtórzyła przygoda z rana. Aero lataj sobie jeszcze jak coś cię zaniepokoi to daj znać.

Dziewczyna szybko walnęła cię w rękę i nie pozwoliła abyś zjadł jagody.
- One są lecznicze dla pokemonów.
Powiedziała z wyrazem twarzy "w ogóle się nie znasz".
- Dwoma takimi jagodami spokojnie można potion zastąpić.
Dodała po czym w ramach zastępstwa dla owoców dała ci jakąś bułkę. Tymczasem Aerodactyl poleciał w dalszy zwiad.

Idziemy dalej i zaproponowałem postój. Kładę się na glebie i zachęcam do tego dziewczynę, by się do mnie przytuliła i dała mi przy okazji buzi. Jeśli coś się będzie działo to przecież Aero jest w powietrzu i ma na nas oko.

W końcu mogliście odpocząć. Dziewczyna położyła się tuż obok ciebie. Było wam ciepło, a wietrzyk przynosił szczyptę orzeźwienia. Wkrótce Vanessa zasnęła wtulona w ciebie.

Popołudniowa drzemka, też by mi dobrze zrobiła ale będę raczej czuwać. Patrze sobie w niebo i rozmyślam co dalej będę robił w swoim życiu. Wiesz Venessa ? Dobrze mi się z tobą żyję, jestem szczęśliwy, że trafiłem na ciebie a nie na inną. Mówię to w szepcie by się przypadkiem nie obudziła. Szukam wzrokiem Aerodactyla.

Pokemon przeleciał nad wami po czym zatoczył kolejne koło.
- Hej, widziałem jak wybiegliście z lasu.
Zawołał ten facet od lucario i niestety zbudził Vanesse. Ojej.
- I przeżyliście?
Zapytał, och ale odkrywca.

Jak widać żyjemy, zaatakowały nas pająki pod dasz snu ale im uciekliśmy. Znasz może dokładnie to miejsce ?Podnoszę się z ziemie i pomagam dziewczynie która za pewnie będzie chciała też wstać. Nazywam się Kuba a to jest Venessa a ty jak się zwiesz ?Po tych słowach wyciągam dłoń do nieznajomego.

Nieznajomy chyba nie znał tego zwyczaju. Jakiś dziki był...
- Ja jestem Dorian. I mieszkam tu sam od zawsze.
Stwierdził, spoglądając na twoją dłoń jakby nie wiedział o co chodzi.

Tak się witamy w cywilizowanym świecie Dorian. Gdzie ty mieszkasz ? Chyba nie w tym lesie ?Macham ręką by się zjawił Aero przy nas.

Pokemon szybko wylądował a chłopak wystawił rękę gdzieś obok.
- No to cześć.
powiedział a Vanessa parsknęła śmiechem.
- Mieszkam w takiej jednej jaskini niedaleko.
Dodał.

A może słyszałeś o znikających trenerach w tej okolicy ? Podobno nikt z tego miejsca nie wracał jak już tu wszedł. Pokażesz nam gdzie mieszkasz ? Jak byś pozwolił to byś my się u ciebie zatrzymali na jedną noc ?Zerkam ukradkiem na dziewczynę co ona na to sadzi.

Chłopak się zamotał od ogromu twych pytań.
- Coś było. Chyba nikt nie wrócił, mogę i... no nie che będzie.
Posypał się grad odpowiedzi.
- Nie wiem czy powinniśmy się narzucać.
Powiedziała Vanessa.

- W sumie Venessa ma racje, znajdziemy sobie jakiś nocleg na tą noc.Jeśli chłopak nie ma nic już do powiedzenia to idziemy dalej przed siebie szukając jakiegoś noclegu. Aero polataj sobie i znajdź coś fajnego, może znajdziesz gdzieś miejsce które nada się do noclegu.

Chłopak spojrzał na was i zrobiło mu się głupio.
- Dobra, chodźcie. Ale obiecajcie mi, że mnie nie zgwałcicie.
Zażartował i poprowadził was w kierunku góry.
- Ja tam za trójkąt i tak podziękuję.
powiedziała vanessa.

Mi się trójkąciki nie uśmiechają i mojej dziewczynie tym bardziej. Idę uważnie za chłopakiem a niech nas wykiwa czy coś w tym rodzaju to pożałuje. Aero obserwuj uważnie otoczenie.Nie jestem pewny tego chłopaka ale nie mamy wyjścia.

W końcu doszliście do jego jaskini. Było tam całkiem przytulnie, łóżko, kanapa, stół i krzesła.
- Możecie spać na kanapie.
Powiedział i rzucił się na łóżko.
- Lepsze to niż namiot na drzewie.
Zaśmiała się dziewczyna.

Rozkładam się na kanapie i czekam aż dziewczyna się przyłączy. Jak długo już tu mieszkasz ? Chowam swojego pokemona i szukam czegoś do picia i jedzenia.
- Venessa podoba ci się tu ?

Dziewczyna jak zawsze miała coś w plecaku. Jakiś sok i bułkę... Widocznie się przygotowała na tą sytuację.
- No dobra, trzymaj.
Powiedziała i się posunęła w chwilę później odezwał się chłopak.
- Od zawsze. Mój ojciec był tutaj górnikiem.

- To znasz te góry jak własną kieszeń. Biorę łyka soku i szukam w plecaku jakiegoś jedzenia bo trochę zgłodniałem. Zwiedzam po chwili jaskinie w której mieszka chłopak. Wypuszczam Bulba by sobie odpoczął od pokeballa.

Pokemon zaczął chodzić po pokoju aż w końcu ułożył się pod stołem.
- Znam całą wyspę oprócz dżungli.
Powiedział Dorian po czym przeciągnął się. W tym czasie ty znalazłeś jabłko i rogala.

Zajadam się znaleziskiem i siadam na kanapie obok dziewczyny, boisz się wejśc do dżungli ? To może jutro nam pokażesz cała wyspę albo jej częśc ? Przytulam się do dziewczyny i a potem kładę się i głowę umieszczam na jej nogach.

Czy ktoś tu czasem nie chce "wkręcić komuś dziecka w brzuch"?
- Nie boję się, i przestań mi wmawiać, że się boję jak się nie boję.
Powiedziała zirytowana już tym dziewczyna.
- A tu nie ma zbytnio ciekawych rzeczy. Jaskiń jest trochę i nic poza tym.
Rzekł Dorian.