A idź ty mutancie - Klaudia

Wszyscy zaczęli się zajadać, a ty poczułaś, że ktoś was obserwuje. Dziwne, ale pewnie zwidy.
- Lepiej chodźmy już spać.
Powiedział William w końcu.

Poszłam tylko do łazienki się przebrać oraz umyć, po czym wróciłam do pokoju. Położyłam się obok Williama i wtuliłam się w chłopaka.
- No to dobranoc wszystkim - powiedziałam, próbując zasnąć.

W końcu udało wam się usnąć. Nadszedł ranek, a wy obudziliście się w jakimś lochu pod ziemią? Przed wami stały dwa ditto, które po chwili wyglądały tak jak wy i sobie poszły. Razem z wami byli uwięzieni wszyscy, pielęgniarka, policjantka i wielu innych.

- Co tu... jest grane? - zdziwiłam się.
Kurcze, a mi widać ogon i uszy! Tyle że teraz chyba mam poważniejsze zmartwienie. Lochy... chyba nie ma rzeczy, których bym się bardziej nie bała... Ogon mi się chyba nastroszył jak szczotka do butelek.

William także się obudził a wszyscy inni jeszcze spali. Widocznie zmęczeni biedacy... no poza policjantką i pielęgniarką, które szukały wyjścia z sytuacji. Na szczęście miałaś ze sobą plecak.
- Co się dzieje?
Spytał zaspany chłopak.

- Wpakowaliśmy się w niezłe kłopoty - powiedziałam, wciągając na siebie normalne spodnie i ubierając czapkę.
A tak ogólnie, gdzie jest Arceus? Chyba te Ditto uwierzyły, że jest Ditto... Podeszłam do siostry Joy i sierżant Jenny.
- Co się stało? - spytałam.

Kobiety spojrzały na was z dziwną miną, na pewno widziały twój ogon.
- No... pewnego dnia obudziliśmy się tutaj, ditto się w nas zmieniły i zajęły nasze miejsca.
Stwierdziła wyczerpana pielęgniarka a po chwili Arceus wleciał przez małą dziurę w suficie.

No tak... Mój ogon na pewno widziały...
- To ciekawe normalnie jak w jakimś horrorze - wzdrygnęłam się.
Spojrzałam na Arceusa, który tu przyleciał.

Pokemon rozglądał się dookoła po czym opadł na ziemie i udawał, że nie umie gadać.
- A to co następny Ditto?
Spytała siostra Joy.
- Ten jest "normalny.
Szybko powiedział William.

- Tak, właśnie - potwierdziłam. - Taki nasz Ditto... - powiedziałam.
Obejrzałam uważnie te lochy.
- No nic, trzeba się stąd jakoś wydostać... - powiedziałam zamyślona.
Przy pomocy ognistej płytki (częściowo tylko jej mocy użyłam, by mieć moc ognia zaledwie w ręce, spróbowałam roztopić kraty.

Coś słabo... Kraty były niesamowicie grube ale za to zamek w drzwiach, to już inna bajka. Był lekko pordzewniały i w ogóle.
- No to może... spróbujemy rozwalić jakoś drzwi.
Stwierdził William i podszedł do nich.

- No dobra - powiedziałam. - To ty czy ja coś próbujemy? - spytałam chłopaka.
Jeśli on nie to używam Iron Tail, by rozwalić ten zamek.
- Moze później wyjaśnimy - powiedziałam do siostry Joy i policjantki Jenny.

Zamek się rozpadł i byliście wolni.
- Szybko, wstawać.
Powiedziała policjantka i zaczęła wyprowadzać ludzi. W końcu dotarliście do jakiegoś mostu, właściwie była to linka po której ditto przełaziły.
- W sumie ja mogę spróbować.
Powiedział William i puścił ci oczko.

Tak więc ludzie uwolnieni... Spojrzałam na ten most.
- Em, no dobra - odpowiedziałam Williamowi.
Najwyżej jak co użyję swoich pnączy... Zerknęłam na Arceusa.

Arceus przeleciał nad przepaścią a William spojrzał w dół.
- To też wyjaśnimy, ale się śpieszcie.
Powiedział po czym położył dłonie na podłożu. Cały cień z otchłani zaczął wznosić się ku górze i formować płaski pomost z jednej strony na drugą.

Tak więc czekałam aż ludzie przejdą i wszystkiego pilnowałam. W razie czego użyłam powietrznej płytki, żeby coś pomóc. No i za jej pomocą przeleciałam. Nie chciałam ani trochę bez potrzeby męczyć Williama. Ciekawe o co tym Ditto chodzi.

O co im chodzi? Kto to wie... William z każdym rokiem po pomoście słabł, lecz udało mu się bezpiecznie przeprowadzić ludzi. Po chwili zmienił się w dym i zmaterializował obok was.
- Oj będzie trzeba wiele tłumaczenia.
Powiedziała policjantka Jenny.

Spojrzałam zmartwiona na Williama. Bardzo się zmęczył widać...
- No dobra, wyjaśnimy, tylko jak sie to skończy - powiedziałam.
Tak więc ruszyłam z tymi ludźmi w kierunku wyjścia. Ciekawe co zrobią Ditto... I jak tak pomyśleć... Tamten mnie skopiował!

W końcu wyszliście z jakiejś jaskini a przed wami rozciągało się miasto pełno idealnych kopii ludzi. Po środku stała siostra Joy a właściwie to kolejny Ditto.
- Teraz musicie zginąć.
Powiedziała złowieszczo.

- Niby dlaczego? - prychnęłam, wychodząc na przód.
Nerwowo poruszałam swoim ogonem. Gdzieś tutaj jest pewnie moja kopia... Niech to, moce pewnie też skopiowane ma...

Właściwie jakby nie patrzeć... bez płytek to ty nie masz mocy. Gorzej z Williamem.
Nie możemy być ludźmi jeśli wy uciekniecie. Proste.
Powiedziała Ditto i zaczęła rzucać w was jakimiś igłami.

- Ale dlaczego tak wam na tym zależy? - spytałam już wyraźnie poirytowana.
Zaczęłam próby unikania tych igieł i kazałam się pochować wszystkim. Nie wiadomo co ona może w nich mieć...

Wszyscy się pochowali.
- Ludzie nas łapią, rządzą nami. Czemu mają być lepsi?
I na tym się skończyła pogawędka, bo Ditto przeszły do agresywnej ofensywy.

A więc o to pokemonom chodzi... No tak... Szybko zaczęłam szukać swojej kopii. Muszę odebrać jej płytki, jak je będzie miała to będzie naprawdę nieciekawie. Dodatkowo trochę się bałam. Spojrzałam na Williama i ruszyłam między rozszalałe Ditto.

Właściwie twoje kopie były u ciebie po kieszeniach. Przecież ditto nie są najmądrzejszymi istotami.
- Dobra, robimy rozwałkę.
Stwierdził William gotów w każdej chwili ruszyć do walki.