A idź ty mutancie - Klaudia

pewnie wszystko skończyło się zbyt szybko przez ten wstęp z Francji. Bidulka... no ale życie.
- Dobrze jest, że zostaliśmy sami.
Stwierdził William tuląc się do ciebie.

Trochę tego żałowałam, ale na następny raz będę wiedzieć.
- No nawet świetnie - powiedziałam zadowolona.
Objęłam chłopaka a po chwili też owinęłam sobie ogon wokół jego nogi. Ciągle się do niego tuliłam.

W końcu, po długim leżeniu zasnęliście. Nadszedł ranek, słońce obudziło was swymi promykami a ptaki radośnie ćwierkały.
- Cześć.
Przywitał cię zaspany William gdy tylko rozwarłaś powieki.

- Cześć - przywitałam się z Williamem i pocałowałam chłopaka w policzek.
Po chwili siadłam na łóżku i zdecydowałam się pójść pod prysznic, by nadrobić to, ze wczoraj nie poszłam i odświeżyć się na dzisiejszy dzień.

Gdy wróciłaś czekało już na ciebie śniadanie. William już wszystko ładnie rozłożył i czekał na ciebie z jedzeniem.
- Szybko skoczę jeszcze pod prysznic.
Powiedział i ruszył a w 3 minuty był już z powrotem.

O fajnie, śniadanie. Po chwili siadłam i czekałam, aż chłopak wróci spod prysznica. Jak już był wpokoju to cmoknęłam go w policzek.
- Smacznego - powiedziałam i zabrałam się za jedzenie.

Wkrótce wszystko zjedliście, a przed wami kolejny dzień słodkiego lenistwa.
- Zróbmy dziś sobie piknik w lesie.
Zaproponował William i przeciągnął się leniwie. Następnie pocałował cie namiętnie.

- Oki - ucieszyłam się.
Po chwili odwzajemniłam pocałunek. Tak więc zebrałam swoje rzeczy i po chwili byłam gotowa do wyjścia. Chciałam jednak pokupić coś dla pokemonów jeszcze. W sumie może bym postarała się o zabawki, których łatwo nie zniszczą... Miałyby co robić i trochę poćwiczą przy okazji.

W sumie sklepik dla pokemonów tu gdzieś był, nawet sama widziałaś. Tylko poszukać...
- Na pewno nie będziemy się dzisiaj nudzić.
Powiedział William a po chwili oboje byliście gotowi do drogi.

- No na pewno - uśmiechnęłam się.
Najpierw jednak poszłam z chłopakiem do tego sklepiku dla pokemonów, by kupić trochę rzeczy dla swoich stworków. Mam nadzieję, że się im spodobają...

Na pewno się spodoba... chyba.
- Zapomniałbym, nie mamy kosza i koca.
Rzekł William i zaciągnął cię najpierw do ogólno-branżowego a później do cukierni i piekarni. Mieliście dość sporo zapasów na każdą okoliczność.
- Pieszo czy rowery?
Spytał jeszcze chłopak.

- Rowery - podłapałam drugą myśl.
Poszłam z chłopakiem pożyczyć rowery, a potem... na piknik w jakieś fajne miejsce! Bardzo mi się to podobało i na pewno miło spędzimy dzień.

Jechaliście po górach i dolinach aż w końcu w gęstym lesie znaleźliście uroczą polankę. Czego chcieć więcej? Tylko William rozłożył koc, a później jedzenie i mogliście zacząć zabawę.
- Mam karty ale we dwóch już nie będzie tak fajnie.
Stwierdził po chwili chłopak.

- Noo... - powiedziałam zamyślona.
Jednak to nie było jak gra z Arceusem, chociaż zawsze przegrywaliśmy. Po chwili wypuściłam swoje pokemony i dałam im rzeczy, które dla nich kupiłam. Zadbałam też o basenik dla Magikarpia i ewentualnie Huntaila. Po tym siadam przy Williamie tak, by mieć oko na pokemony i w razie czego zwrócić im uwagę. Ogólnie to ciekawe jak Arceus w ludzkiej postaci wygląda....

Pokemony bawiły się w najlepsze a wy zajadaliście się słodyczami gdy nagle coś w krzakach się poruszyło.
- Pewnie wiatr.
Powiedział William i zbagatelizował to. Ponyta hasała sobie dookoła i inni z resztą też. Zabawa po całości.

Spojrzałam zadowolona na pokemony. Niech się wyszaleją, w sumie można to potraktować jako taki mini-trening.
- Racja, pewnie wiatr - powiedziałam do chłopaka.
Dalej się zajadałam. Pewnie mi tyłek urośnie ale co tam...

Jednak to nie był wiatr. Z gąszczu wylazły parasy, które najwyraźniej nęcone tym zapachem, przylazły ukraść wam jedzenie.
- Nie oddam.
Powiedział William i podniósł kosz wysoko.

O nie, cała masa parasów. Też nie chciałam, by nam wszystko zjadły. Ewentualnie jakby robaczki się ie poddały to postraszę je swoimi włosami przy ognistej płytce... Atak mega efektywny, więc czemu nie?

W tym momencie zjawiła się przed wami postać, tylko trochę ładniej narysowana. Parasy od razu zwiały gdzie pieprz rośnie... czyżby Arceus.

Zdziwiłam się i to nieźle. On przecież przypomina w pewnym sensie Arceusa...
- Cześć... - przywitałam się z nim ciągle zdziwiona mocno tym wszystkim.
Zerknęłam na Williama.

Ten dalej trzymał wysoko kosz i spoglądał na niego jak na potencjalnego złodzieja łakoci.
- Właściwie to mam kilka rzeczy do zrobienia, ale bym zagrał w tysiąca.
Powiedziała istota spoglądając na kosz. Chyba już nie miał ochoty jeść. Pewnie już nie potrzebuje.

- O to fajnie - powiedziałam.
Spojrzałam rozbawiona na Williama, wzięłam od niego kosz i postawiłam na jego miejscu. Tego się po Arceusie nie spodziewałam ale świetnie, że wstąpił...

Zaczęliście grać i jak zwykle wynik był ten sam.
- Mam dla was propozycję nie do odrzucenia.
Zaczął mówić poke-bóg.
- Właściwie to ważne zadanie.
Dodał po chwili, po czym zaczął tasować karty. William zrobił duże oczy i nie wiedział co ma rzec.

Mimo wszystko zabawnie się grało i starałam się ogarnąć jak to Arceus w to gra. Jak usłyszałam jego słowa to się nieźle zdziwiłam.
- A jakie to zadanie? - spytałam się w końcu.