A idź ty mutancie - Klaudia

Pokemony zaczęły się wygrzewać William z resztą też. Tylko jedynie huntail i magikarp hasały w wodzie i odprawiały jakieś szalone wyścigi.
- A może się powygrzewam na wodzie.
Rzekł William wszedł na jezioro i położył się na jego tafli. Co za niezdecydowanie.

Zaśmiałam się. Ja sobie natomiast beztrosko pływałam. Po chwili złapałam się Huntaila, żeby mi było coś lepiej ponurkować. O tak, to uwielbiałam... Chyba poćwiczę z wodną płytką, ale to na lądzie...

Pokemon zdziwiony wciągnął cię pod wodę a później jakoś się oswobodził i odpłynął.
- By wypadało zdać raport.
Powiedział William, a ty pod wodą ledwo to usłyszałaś.

Chwilkę tak pływałam. Po chwili się wynurzyłam.
- No oki - powiedziałam do niego. - To ja jeszcze poćwiczę z wodną płytką - powiedziałam.
Po tym poszłam w krzaki i siadłam na trawie starałam się użyć wodnej płytki, ale nie stracić kształtów.

Było niełatwo, a to większość wodzy szła w biodra a to do głowy. Aż pokemony nie mogły ze śmiechu, w końcu jednak udało ci się osiągnąć w miarę normalne kształty.
-Duża głowa była najlepsza.
Powiedział w końcu chłopak, rozbawiony do łez.

Byłam lekko zła na siebie za te niezbyt dobrane proporcje. Przynajmniej teraz się to uformowało. Dalej starałam się utrzymać tą postać lub ją jeszcze bardziej doprowadzić do normalności. W końcu przestałam używać płytki, żeby się nie przemęczać.
- Ufff jakoś już wychodzi - odetchnęłam z ulgą.

W końcu ci się udało przyjąć normalną formę, lecz nie było to łatwe.
- No wyszło.
Powiedział William dalej się śmiejąc. O matko... to naprawdę wyglądało komicznie. Aż chłopak nie zauważył, że mały shellder próbuje podgryźć go od dołu.

Zrobiłam nadąsaną minę.
- Bo cie zaraz Shellder pogryzie - powiedziałam do niego, nie chcąc być złośliwa i wskazałam Williamowi na poke-małża.
Skrzyżowałam ręce i nadal siedziałam z obrażoną miną.

Już było za późno. Co te shelldery miały do Williama, że ciągle go gryzły?
- No dobra. Nie gniewaj się.
Powiedział i wybiegł na brzeg, żeby się tych małży pozbyć.
- Jesteś czarnowidzem.
Dodał chłopak i też usiadł na ziemi.

Po chwili nadąsana mina mi zeszła. Nie potrafiłam się obrażać dłużej niż kilka minut. Trochę jak małe dziecko ale to szczegół. Przysunęłam się do chłopaka i zaczęłam się do niego tulić zadowolona. W koncu go pocałowałam.

Całowaliście się długo aż w końcu wam się znudziło. Czy może to się znudzić? Po prostu usta wam ścierpły.
- To co teraz masz w planach?
Spytał William.

Rozejrzałam się wokoło i sprawdziłam, która jest godzina.
- No nie wiem... Może lepiej pójdźmy zdać raport co? - spytałam.
Jakoś jutro bardziej połażę z Williamem po okolicach. Pochowałam pokemony do balli i się ubrałam. Po tym ruszyłam do siedziby agencji. Żałowałam, że tak trzeba kombinować, by porozmawiać z Mavis.

Była już 19 a po chwili oboje byliście gotowi do drogi. Po kolejnych minutach spaceru dotarliście wreszcie do centrali gdzie już czekała na was kolacja.
- Najpierw może coś zjedzmy bo nam zamkną.
Powiedział w końcu chłopak.

- No dobra - powiedziałam.
Tak więc poszłam z chłopakiem zjeść kolację, po czym poszłam z nim do mojego pokoju. No to teraz trochę mocy ducha i do pokoju Mavis. Tylko jak zwykle nim się tam wleci trzeba będzie zerknąć, czy nikogo innego tam nie ma...

Szybko się dostaliście na miejsce a kobieta już na was czekała. Najwidoczniej usłyszała, że wróciliście do bazy.
- Mówcie szybko i cicho.
Powiedziała wyraźnie uradowana, ze was widzi.

Tak więc zabrałam się za ciche opowiadanie Mavis wszystkiego co się działo. A sporo tego było przez te dni. Byłam też ucieszona, że ją znowu widziałam. Jutro ostatni dzień wolnego, trzeba będzie pokorzystać z urlopu...

W końcu opowiedziałaś wszystko, ale na tym koniec rozmowy bo ktoś puka do drzwi. Musieliście się szybko ewakuować.
- Chociaż tyle z tego. Wszystko zrobiliśmy jak należy.
Rzekł William i spojrzał na torbę. Zupełnie jakby chciał zobaczyć, że wszystko jest wyżarte, ale nie było.

Zachichotałam.
- Hah no tak, teraz nie będzie nam miał kto wyżerać zapasów - zaśmiałam się.
W sumie to fajnie było podróżować razem z Arceusem, chociaż dla nas za mało wtedy luzu... Uwiesiłam się Williamowi u szyi i go pocałowałam.

Ten także cię ucałował po czym przewrócił się "przypadkiem" na łóżko.
- Hm... no dawno nie byliśmy sami.
Stwierdził chłopak zadowolony z waszych dotychczasowych sukcesów.

- No bardzo dawno - stwierdziłam.
Wtuliłam się w chłopaka zadowolona i znowu go pocałowałam. Zamyśliłam się momencik i włożyłam mu dłonie pod koszulę po to, by ją potem zdjąć.