A idź ty mutancie - Klaudia

Zmieniłam płytkę na normalną i pomogłam chłopakowi wstać. Rozejrzałam się wokoło po tym całym korytarzu...
- Brr znowu jakieś straszne miejsce - wzdrygnęłam się i przytuliłam się do chłopaka.

Było ciemno, mokro i śmierdziało. Ale trzeba jakoś wyjść. William wyjął z plecaka latarkę i zaczął świecić po ziemi żeby nie spłoszyć zubatów. Tych było dużo...
- Chcesz, możesz jakiegoś złapać.
Stwierdził chłopak.

Spojrzałam na nietoperze.
- Po pierwsze się boję takich a po drugie kojarzą mi się z tamtą nieprzyjemną wampirzycą - powiedziałam chłopakowi.
Szłam więc i trzymałam się go za rękę.

Chłopak przytulił cię mocno i ucałował.
- A mojego golbata chyba się nie boisz?
Spytał zaciekawiony i starał się podtrzymać cię na duchu.

Zamyśliłam się chwilkę.
- No jego to już znam, więc jest OK- powiedziałam do chłopaka.
Byłam zadowolona jak mnie tak przytulił i pocałował. Po chwili odwzajemniłam pocałunek.

Chłopak się uśmiechnął, gdy nagle... się poślizgnął i wykonał normalnie piruet w powietrzu zakończony bolesnym stłuczeniem tyłka.
- Co to było?
Powiedział i poświecił na podłogę. Tam spały sobie grzecznie trzy małe pokemony.

Pomogłam chłopakowi wstać. Po tym cmoknęłam go w policzek i zerknęłam na pokemony. Położyłam przy nich trochę karmy, a niech mają.
- Oki to chodźmy dalej - powiedziałam i wzięłam chłopaka za rękę.

Poszliście dalej a korytarz... ten to był kręty i cały czas pod górkę. Zupełnie jak na złość. W końcu jednak dotarliście do komnaty wytworzonej ludzką ręką. Doskonale wykonana, równa z wszech stron i obsypana ornamentami. Znajdowały się w niej dwa rozgałęzienia oraz cztery pokrętła.

Przyglądałam się wszystkiemu uważnie.
- No nieźle... - powiedziałam.
Nie wiedziałam po co te pokrętła i wolałam nie sprawdzać.

William sprawdził przejścia i... zamknięte.
- To chyba coś na wzór szyfru. Będziemy przekręcać i przekręcać i albo drzwi się otworzą albo coś na nas spadnie.
Przynajmniej tak było w filmach. Tylko jak to odblokować?

- No to trochę ryzykowne... - stwierdziłam.
Po chwili spróbowałam jakoś ustawić te pokrętła, ale jak co byłam gotowa użyć mocy Williama by zmienić typ na duch.

Przekręciłaś jeden a później drugi i nic się nie stało. Chyba chodzi o kolejność.
- Mam pomysł. Przekręćmy wszystkie cztery pokrętła jednocześnie.
Zaproponował chłopak i położył ręce na dwóch z prawej.

- Oki - powiedziałam.
Tak więc odliczałam i jak było na zero to przekręciłam swoje pokrętła równo z chłopakiem. Miałam nadzieję, że to będzie miało jakiś efekt.

W tym momencie drzwi z obu stron się otworzyły.
- No ładnie, ale teraz gdzie?
Zapytał chłopak z przeczuciem, że gdzie nie pójdziecie to i tak będzie zła strona.

- Nie mam pojęcia - powiedziałam.
Po chwili jednak wybrałam ten po prawej.
- Zaryzykujmy - stwierdziłam.
Poszłam z chłopakiem w drogę.

Po chwili przejście zamknęło się za wami a ścieżka prowadziła cały czas w dół. No niech to, chyba jednak zła droga.
- Coraz cieplej się robi.
Stwierdził William i faktycznie tak było. W końcu dotarliście do czegoś, co przypominało pradawną kuźnię.

Rozejrzałam się tutaj.
- O nieźle, ciekawe co tu wykuwali... - powiedziałam i zaczęłam się rozglądać po pomieszczeniu.
Może jednak potem dzięki naszym mocom jakoś wyjdziemy.

Może tak a może ten magmar co się chowa w piecu spali was na popiół... oj.
- Wykuwali to jakieś maszyny.
Stwierdził William i pokazał ci mechaniczną rękę.

Spojrzałam na Magmara zamyślona.
- O rety - powiedziałam, patrząc się na mechaniczną rękę.
Dalej się rozglądałam i miałam baczenie na pokemona. W końcu podsunęłam mu smakołyki, żeby ewentualnie go tym przekupić nieco do łagodności....

Pokemon zionął ogniem gdy tylko się zbliżyłaś. Pewnie to strażnik kuźni albo coś w tym stylu.
- Czekaj czekaj, nie chcemy nic ci zrobić.
Powiedział głośno William i spojrzał na pokemona.

- Właśnie, my tylko szukamy wyjścia stąd, nic więcej - poinformowałam pokemona i czekałam na jego reakcję.
Ewentualnie zmienię typ na smoczy czy jakiś tam by wytrzymać jego atak.

Pokemon spojrzał na was i zrobił złowrogą minę.
- Mam pomysł.
Powiedział William i wyjął z plecaka drugi kamień.
- Może weźmiesz to na przeprosiny i schowasz głęboko w tym ogniu. Może nawet w lawie.
Teraz magmar zamyślony spojrzał na ciebie.

- Nom to baaardzo rzadki przedmiot - powiedziałam do pokemona.
Miałam nadzieję, że to go udobrucha. Przysunęłam się do Williama nieco zestresowana tym wszystkim. Ja chcę stąd wyjść...

Pokemon wziął przedmiot i wlazł z nim do pieca. Byliście wolni i dobrze ukryliście oba kamienie.
- Teraz się stąd wydostać.
Stwierdził William, gdy nagle w rogu zapaliło się światło i zobaczyliście tunel. Pewnie magmar w ramach rewanżu to zrobił, ale jak?

- O to jest niezłe - powiedziałam.
Tak więc wzięłam chłopaka za rękę i ruszyłam z nim tym tunelem. Przynajmniej wkrótce stąd wyjdziemy!