A idź ty mutancie - Klaudia

Siadłam i się przeciągnęłam.
- Cześć - przywitałam się z chłopakiem.
Cmoknęłam go w policzek i jak herbata było gotowa to zaczęłam sobie z wolna pić.

Zaczęłaś pić gorący napój, który dobrze cię rozgrzewał. W tym czasie William zwinął namiot.
- No lepiej nie tracić czasu.
Powiedział siadając obok ciebie.

Uśmiechnęłam się lekko.
- No racja - kiwnęłam głową.
Przytuliłam się do Williama. Zawsze to bardzo lubiła, chociaż teraz "zdawał się nie mieć temperatury" po tych całych zmianach. W końcu go pocałowałam i wstałam.

Ruszyliście w kierunku jakiegoś wzgórza. Śniegu było coraz więcej a temperatura z każdą chwilą bardziej ci doskwierała.
- Weź może to.
Rzekł William wyciągając z torby bluzę.

Podziękowałam i ubrałam na siebie kolejną warstwę ubioru.
- Brrr masakryczny ten mróz - powiedziałam do chłopaka.
Szłam dalej z Williamem i się rozglądałam. Jeśli dobrze pójdzie to dzisiaj może dotrzemy...

Mijały godziny aż w końcu nadszedł wieczór.
- Widzisz tamtą jaskinię.
Powiedział William wskazując jakieś wejście.
- Tam się lepiej schowajmy na noc. Zanosi się, na śnieżyce.
Dodał a gdy weszliście do środka okazało się, że to nie jest naturalna jaskinia. Tylko jakiś długi tunel wyrzeźbiony ręką ludzką.

- No i chyba dotarliśmy tam gdzie trzeba - stwierdziła, rozglądając się uważnie po tym korytarzu.
Po chwili ruszyłam nim razem z chłopakiem. Jesteśmy na miejscu... Trochę się bałam, przez ten mój sen...

W końcu dotarliście do komnaty, w której w słupie lodu była uwięziona piękna kobieta.
- Uwolnijcie mnie.
Krzyknęła gdy tylko was dostrzegła.

Spojrzałam na kobietę, no piękna jest faktycznie...
- Na razie chcemy się dowiedzieć pewnych rzeczy i ogólnie jeszcze coś - powiedziałam do niej i wskazałam na Williama.
On przecież miał tamto od poprzedniego pożeracza snów.

William wyciągnął jakąś broszkę.
- Odeszli z tego świata, życie w mroku stało sie gorsze od śmierci.
Nieznajoma zrobiła duże oczy po czym skapnęła jej łza.
- Więc i po mnie nic na świecie.
Odparła po chwili.

Westchnęłam to było smutne, bardzo smutne...
- Tak się składa, że całe te moce twojego rodzeństwa przeszły na Williama... Możesz nam powiedzieć więcej o tym wszystkim? - spytałam się jej.

Kobieta zerknęła na was, po czym rzekła.
- Jeśli zechcesz mi pomóc, i najpierw rozmrozić to wam powiem.
Spojrzała na Williama.
- No dobra, twoją klątwę też wezmę na siebie.
Powiedział w końcu chłopak.

Spojrzałam zmartwiona na Williama... No tak, to będzie kolejna klątwa i kolejne zmartwienia... Spojrzałam na lód, w którym była uwięziona. No to czas będzie go roztopić... Jak nam tylko powyjaśnia sprawę to używam swojej płytki, by stopić wodę.

Kobieta zerknęła na was z zaciekawieniem.
- Na co czekacie? Nie ufam wam na tyle, żeby od tak wam wszystko powiedzieć.
Rzekła czekając na wolność.

Westchnęłam nie będąc zbyt pewną co robić. Na wszelki wypadek wypuściłam Darkrai, by pilnował wyjścia... Nie chciałam, żeby nas oszukała i uciekła. To przez ten sen. W końcu użyłam ognistej płytki i zaczęłam topić lód przy użyciu swoich mocy.

Lud w końcu się roztopił. A kobieta upadła na podłogę.
- Mój ukochany podopieczny.
Zawołała podbiegając do darkraia po czym przytuliła go mocno.
- Widzisz ten notes?
powiedziała wyciągając niezwykle grubą książkę z torby przewieszonej przez ramię.
- Macie tu wszystko.
Rzekła, pocałowała Williama i rozsypała się w pył.

- O czyli znałeś ją... - powiedziałam, patrząc się na Darkraia.
Spojrzałam po tym na Williama.
- I... jak się czujesz? - spytałam go niezbyt pewna.

William spojrzał na ciebie.
- Czuję się, jakby wszystko się działo w zwolnionym tępię.
Powiedział po czym poszedł po "notatnik" i ci go podał. Ledwo nadążyłaś za nim wzrokiem.

- No cóż przyśpieszyłeś... - powiedziałam do Williama.
Wzięłam nam notatnik i zaczęłam czytać co jest tam napisane. Miałam nadzieję, że coś co nam pomoże... Chciałam pomóc Williamowi.

Czytałaś strony z różnymi rytuałami i innymi rzeczami, które będą ci się śnić po nocy. Aż doszłaś do strony z napisem, "będę nieśmiertelna."
"Udało mi się. Ściągnęłam na nas klątwę dzięki, której będziemy nieśmiertelni. Cena nie jest wielka."
Kilka stron dalej była kolejna istotna informacja.
"Moje rodzeństwo ma dość. Wyrocznie mówiła, że tylko strażnik nieba jest w stanie zamienić klątwę w błogosławieństwo. Jednak czyste serce może o tylko nakłonić do współpracy."
- Masz coś?
Spytał zniecierpliwiony William.

- "Moje rodzeństwo ma dość. Wyrocznie mówiła, że tylko strażnik nieba jest w stanie zamienić klątwę w błogosławieństwo. Jednak czyste serce może o tylko nakłonić do współpracy." - zacytowałam te słowa Williamowi. - O kogo może chodzić? - spytałam się chłopaka.

Chłopak szybko wypuścił ryaquazę.
- Czy czasami nie o niej się mówi, że to strażnik niebios?
Powiedział chłopak spoglądając na maluch.
- Ale czy zasłużyłem?
Spytał sam siebie.

- No w sumie tak - powiedziałam, patrząc się na małą legendę. - Jak dla mnie to na pewno zasłużyłeś - powiedziałam do chłopaka i się lekko uśmiechnęłam.
Tak więc stałam obok i czekałam aż coś się stanie.

Maluch zaczął trząść się z zimna po czym owinął się dookoła chłopaka. Jasny błysk wręcz cię oślepi i rozległ się głos pradawnej przepowiedni.
Człowiek o czystym sercu weźmie na siebie ciężar innych a strażnik nieba wynagrodzi mu wszystkie trudy.
Czy on to słyszał? Może to tylko w twojej głowie. Po chwili William opadł na podłogę kuląc się.
- Matko ale mi się jeść chce.
A gdzie mała legenda i jej pokeball?

Rozejrzałam się wokoło zdezorientowana. Szybko podeszłam do Williama. Dałam mu batonik jak poprzednio, może tym razem to zadziała... Dziwny był ten głos, najwyżej potem się spytam Williama czy też to słyszał... Siadłam obok chłopaka. Na wszelki wypadek dałam mu bluzę a sama ogrzewałam się swoim ogniem.