A idź ty mutancie - Klaudia

Stuknęłam pokemona ballem i czekałam, aż się złapie.
- Nie, ale będzie wypadało go poszukać - westchnęłam.
Zerknęłam na Darkrai.
- Znowu mi nawiałeś z balla, hm? - powiedziałam, patrząc się na pokemona.

W końcu pokeball zrobił ding. Pokemon wytknął do ciebie język i schował się za drzewem.
- Coś chyba niezbyt miły ten pokemon. Może mu też przyda się psycholog.
Rzekł William lewitując tuż nad ziemią. Nawet nie zauważył.

- Haha, może - zaśmiałam się.
Również pokazałam Darkraiowi język.
- Lepiej bądź grzeczny bo cię do psychiatryka poślę - pogroziłam darkraiowi i ruszyłam w dalszą drogę.

W końcu dotarliście do stromego zbocza. Właściwie tylko tobie to przeszkadzało, bo William zmienił się do połowy w dym i mógł lecieć, Darkrai też lewitował a mała ryawuaza już całkiem.

Westchnęłam zrezygnowana. Po chwili użyłam na sobie płytki powietrza, żeby móc szybko polecieć w górę. Jak dobrze, że mam akurat tą płytkę. Ale oni przynajmniej mogą używać swoich mocy bez ograniczeń a ja muszę uważać, by nie przesadzić.

No w sumie tak. Zaczęliście lecieć w górę, tuż przy zboczu aby cię nie zwiało. Aż w końcu poczułaś coś mokrego na głowie i zobaczyłaś na niebie jakiegoś ptaka.
- Chcesz chusteczkę?
Spytał William robiąc przerażoną minę a darkrai niemal upadł. Chyba domyślasz się do czego doszło

Zazgrzytałam zębami.
- Taaa... - mruknęłam zdegustowana.
Wzięłam chusteczkę od Williama i chciałam się pozbyć tego z głowy. Po chwili odszukałam skalną półkę i na sekundę zmieniłam typ na ognisty... Potem znowu leciałam.

W końcu dotarliście do jakiejś jaskini. Niby zwykła, jak wiele innych lecz miała normalne rzeźbione wejście.
- To chyba tutaj.
Powiedział William lądując.

- No - kiwnęłam głową.
Po chwili usunęłam z siebie efekt płytki i szłam z chłopakiem tym tunelem. Niedługo pewnie dotrzemy do miejsca, gdzie jest ten pożeracz snów...

W końcu dotarliście do komnaty do złudzenia przypominającej poprzednią.
- Pomocy.
Usłyszeliście szorstki głos.
- Pożeraczu snów przyszliśmy pogadać.
powiedział William, a niezidentyfikowany głos dochodzący z urny zmienił barwę na "zdziwioną".
- Czego chcecie?
Spytał.

Przyjrzałam się urnie, gdzie był ten pożeracz snów.
- Cóż, pracujemy dla pewnej agencji - wyjaśniłam. - Takie mamy zlecenie - dodałam i wyjęłam kartkę ze zleceniem, którą przeczytałam na głos.

W końcu głos znów się odezwał.
- Co naprawdę was sprowadza?
A po chwili urna bujnęła się i przewróciła pękając w kawałkach. Wyłonił się z niej dym a przed wami stanął suchy, chudy mężczyzna.

Zrobiłam tylko duże oczy. No tego się nie spodziewałam. Spojrzałam to na mężczyznę to na Williama. Dlaczego on akurat teraz był w stanie rozbić tą urnę?
- To co pan słyszał - powiedziałam krótko, uważnie go obserwując.

Mężczyzna podszedł do ciebie.
- Umiem wyczuć intencje innych. Ty chcesz chronić jego. Szukasz odpowiedzi, po to tu przyszłaś, nie dla jakiegoś zadania.
powiedział zwięźle wwiercając swoje ślepia w ciebie.
- A ty? Tak naprawdę chcesz poznać tą historię ryzykując wypuszczenie na świat takiego potwora jak ja, jak ty.
Gdy te słowa uleciały w Eter Williama już kompletnie zamurowało.

To mnie zaskoczyło. Drgnęłam lekko. Zerknęłam na Williama, ponoć każdy ma inne zdolności... Ten jakoś odgaduje nasze myśli? Na to wyglądało.
- No ma pan rację - powiedziałam do mężczyzny.
Westchnęłam i oparłam się o ścianę tutaj.

William w końcu się otrząsnął.
- Opowie nam pan o tym wszystkim.
Ten spojrzał na was po czym rzekł.
- Nie wiem czy możesz, ale jeśli mi pomożesz. Chcesz mi pomóc?
Spytał a William tylko skinął głową.

Czyli będzie tak jak z tamtą dziewczyną? Tylko co będzie, jak William będzie miał moc od dwóch? Spojrzałam lekko zmartwiona na chłopaka. Ciekawe czy skoro tamten facet wie po co tu jestem to wie, że jestem krzyżówką Arceusa z człowiekiem.

No skoro tak... Mężczyzna się uśmiechnął i zaczął opowiadać.
- 1000 lat temu nasza najstarsza siostra, rzuciła na nas klątwę, która była ceną za nieśmiertelność. Niby fajnie, moce i w ogóle no ale patrzenie na to jak inni jedzą piją umierają.
Na chwilę się zatrzymał i zaczął kontynuować.
- Ona wie, wszystko wie. Jednak na pewno nie nakłonicie jej do mówienia. Chyba, że...
W tym momencie wyciągnął z urny jakąś broszkę.
- Powiedz, że mrok jest gorszy niż myśli i daj jej to. Dodaj, że odeszliśmy.
Po tych słowach pocałował Williama w usta i rozpadł się. O co chodzi z tym całowaniem?

Uważnie słuchałam tego co mówił facet. Oni to robią... jakby śmierć była dla nich wybawieniem no i może faktycznie jest? Spojrzałam na Williama.
- Jak się czujesz? - spytałam nieco zaniepokojona chłopaka i do niego podeszłam.

Niby nic się nie zmieniało... ale jednak... Oczy chłopaka zajarzyły się błękitem a po chwili miały obwódkę w tej barwie.
- O matko ale jestem głodny.
Powiedział w końcu... ej czy on czuje głód?

Spojrzałam zaskoczona na Williama.
- Rety, czyżbyś w końcu miał apetyt po tym? - spytałam się chłopaka.
Wyjęłam z plecaka batonik.
- Hmm... spróbuj - powiedziałam do niego.

Chłopak spróbował przegryźć a po chwili zaczął pluć.
- Może klątwa wezbrała na sile.
Powiedział oddając ci batonik.
- Chodźmy szybko do tej siostry bo nie wyrobię tak długo.
Dodał po chwili spoglądając na ciebie.

- Może - powiedziałam zmartwiona.
Przytuliłam się do chłopaka.
- No lepiej tak coraz bardziej się o ciebie martwię - powiedziałam, a po moich kreskowanych policzkach mimowolnie pociekły łzy.

Chłopak przytulił cię mocno.
- Ja to wiem. Tak samo jak to, że ten darkrai coś ukrywa.
Gdy tylko chłopak na niego spojrzał ten sam schował siędo pokeballa.

Westchnęłam i obtarłam sobie rękawem łzy, ale zaraz po tym miałam nowe. W końcu jednak udało mi się jakoś powstrzymać płacz. Pocałowałam Williama i ruszyłam do wyjścia. Po tym zaczynam zlatywać w dół przy użyciu swojej płytki.