A idź ty mutancie - Klaudia

Szliście dość długo, a nawet strasznie długo. W końcu dopadła was noc. Zrobiło się ciemno a księżyc wstąpił na nieboskłon.
- Chodźmy spać, jutro czeka nas ciężka przeprawa.
Stwierdził William i wyją jakieś bułki, które wziął rano ze stołówki.

Kiwnęłam głową. Zabrałam się za jedzenie. No i zapomniałam o kupieniu książki kucharskiej... Jak zjadłam to pomogłam chłopakowi w rozkładaniu namiotu. Po tym siadłam na ziemi.
- Chwilę poćwiczę z wodną płytką - powiedziałam tylko i użyłam tejże płytki, starając się nawet odrobinę nie zmienić kształtu.

Trochę ci piersi zwisły ale później wróciłaś do normalnego stanu. William aż się wzdrygnął jak to zobaczył no ale po chwili było dobrze. Postanowił zostawić cię samą z tą płytką a sam wlazł do namiotu.

Oj chyba Williama nieco wystraszyłam... Po chwili zdjęłam z siebie efekt płytki i wsunęłam się do namiotu. Czas spać.
- No do dobranoc, kochanie - powiedziałam do chłopaka, tuląc się do niego.
Po chwili dałam mu buziaka i próbowałam zasnąć.

W końcu oboje zasnęliście a pobudka rano była bardzo nieprzyjemna. Znów coś wrzasnęło. Przeklęte poke-ptaki.
- O matko zaraz ogłuchnę.
Stwierdził William gdy tylko się ocknął.

Zatkałam sobie uszy dłońmi. Po chwili jednak te mi zdrętwiały i przestałam.
- No masakra - jęknęłam.
Po chwili usiadłam. Zabrałam się za robienie nam śniadania.

Gdy tylko wychyliłaś się z namiotu zobaczyłaś, że coś przebiegło tuż obok i wypadło mu jajo.

To było niemałym zaskoczeniem, chyba, że to nie pokemon tylko zajączek wielkanocny.

- Hm, o rety... - powiedziałam zaskoczona.
Po chwili wzięłam jajo i swoim ulepszonym pokedexem od Mavis sprawdziłam do jakiego pokemona ono należy.

Pokedex wypluł trochę informacji.

Skarmory typ stal/lot. No ale jedno było pewne, tamten pokemon to nie był skarmory. Ale mniejsza. Nawet nie zauważyłaś, że William złożył namiot.

- Fajnie, znalazłam jajko Skarmory - powiedziałam do chłopaka.
Ułożyłam jajko z plecaku, przygotowując mu miejsce obok jajka Hoppipa. Je także niedawno znalazłam...

Najedliście się i mogliście ruszyć dalej. Ale... coś zaczęło skrzeczeć daleko. To ptaszysko jest wkurzające...
- Ty to masz farta do jajek.
Powiedział William gdy szliście tak sobie.

- No tak jakoś... - powiedziałam.
Zamyśliłam się na chwilę. W moją głowę wpadła pewna dziwna myśl.
- A jakby u mnie tak kiedyś przyszło... No wiesz skoro jestem w połowie pokemonem to też by było jajko? - zastanowiłam się.
Uderzyłam sama siebie otwartą dłonią w czoło. Durne pytanie...

Williama zamurowało bo... bo on sam nie wiedział.
- Może... kto wie?
Ten to ma problemy z wypowiedzeniem własnego zdania. Wtem nagle przeleciało coś nad wami i zniknęło zanim zdążyliście sprawdzić co to mogło być.

- No chyba nikt tego nie wie - powiedziałam.
Rozejrzałam się za tym czymś bardzo szybkim.
- Kurcze co to jest? - zdziwiłam się. - Strasznie szybkie, że nawet nie widziałam... - westchnęłam i szłam dalej.

Szliście dalej i dalej aż w końcu drogę zagrodził wam całkiem spory, twardy ptak.

Pokemon ten skrzeczał i wyraźnie był niepocieszony jakimś tajemniczym faktem.

Spojrzałam na pokemona.
- To Skarmory... - powiedziałam.
Po chwili zdjęłam plecak.
- Cześć - zwróciłam się do pokemona. - Szukasz czegoś? Ja to chyba znalazłam - powiedziałam i wyjęłam jajo z plecaka.

Pokemon rzucił wam mordercze spojrzenie po czym podszedł i wziął jajko w dziób. Po chwili wzbił się w powietrze i tyle go widzieliście.
- Najpierw ludożercy, później rodzice. Oszaleję kiedyś.
Stwierdził William.

Przynajmniej odzyskał swoje jajko...
- Oj tam, nie szalej mi tutaj - powiedziałam i przytuliłam się do Williama.
Bardzo to lubiłam robić i była ze mnie taka przylepa...

No w końcu chłopak się ogarnął.
- Skoro jajo jest przy ptaku to możemy iść dalej.
Powiedział i ruszyliście na przód. W końcu dotarliście do kanionu a temperatura i wilgotność powietrza rosła z każdym krokiem.

Szłam dalej z chłopakiem i nuciłam sobie jakąś melodię, którą dziwnym sposobem zawsze miałam w pamięci. Podobała mi się... (jak co to szukaj pokemon - oracion).
- Ciekawe co tam znajdziemy... - powiedziałam z lekka zafascynowana, przerywając swoją melodię.

William szedł z wolna i spoglądał na ciebie jak nuciłaś.
- Pewnie stada komarów.
Rzekł niepocieszony. Lecz widoki... pomijając dwie wysokie ściany po bokach mieliście przed sobą gęsty las prawie tropikalny. Czasami tylko jakaś niesforna jabłoń się pojawiała.

- Pewnie tak - westchnęłam.
Tak więc szłam zadowolona z chłopakiem. Jakoś to przejdziemy i wkrótce minie całą sprawa... Chociaż pewnie nieźle się namęczymy z zielskami.

Szliście całkiem spory kawałek, gdy częstotliwość występowania wielkich krzaków zwiększyła się do nieznośnych wartości. Dosłownie co chwilę musieliście się przedzierać i zmagać z mieszkającymi tam belsproutami.

Przedzierałam się niezbyt zachwycona przez te krzaki. Bylebyśmy stąd jak najszybciej się wydostali. Zaczęłam sobie pomagać stalową płytką, tnąc włosami pnącza przed nami, by nam było łatwiej iść.

Wo chwili wpadliście do jakiejś dziury. Właściwie sufit jakiejś podziemnej komnaty zapadł się pod twoim ciężkim, stalowym ciałem. Po chwili dalsza część sufitu się zawaliła i odcięła wam drogę ucieczki.
- Aj... potłukłem
Powiedział William gdy podnosił się z twardej kamiennej posadzki. Ale było ciemno...