A idź ty mutancie - Klaudia

Spojrzałam w krzaki.
- Nie wydaje ci się - powiedziałam.
Podeszłam w kierunku krzaków z pokedexem w gotowości.

Zobaczyłaś, że chowa tam się coś naprawdę... pokemoniastego.

Shroomish gdy tylko cię dostrzegł popędził do następnego krzaku i znów się w nim ukrył.
- Jakiś wstydliwy czy co.
Zaśmiał się William.

Po chwili wyjęłam przysmaki. Oby zbyt szybko nie rozmokły na tym deszczu.
- Spokojnie mały, nie masz się czego bać - powiedziałam do pokemona i zaraz przed krzakiem położyłam garść przysmaków.

Pokemon chwycił przysmaki i popędził do następnego krzaka. Jakieś to dziwne...
- Nie wiem, jakiś on dziwny.
Stwierdził William i biegł obok ciebie.

Westchnęłam i przeskanowałam stworka pokedexem.
- No o co ci chodzi? - podrapałam się po policzku.
Dałam drugą porcję karmy, tym razem zaraz przed sobą.

Pokemon podreptał szybko do następnego krzaka i tyle z tego było. Pokedex przez liście go nie zeskanował, ale... coś tu nie grało. Czemu ten pokemon ucieka, ale tak, że nawet nie stara się zniknąć wam z oczu.
- Długo tak jeszcze?
Powiedział już znudzony chłopak.

- No ja nie wiem - powiedziałam.
To było dziwne. W końcu zmieniłam typ na grass i ułożyłam swoje pnącza tak, że jak pokemon będzie uciekał to będę mogła go nimi złapać. W sumie myślę, że dobry sposób. I go zeskanuję.

Pokemon uciekał a wy za nim w końcu już prawie go miałaś, lecz ten zatrzymał się pod drzewem i, i... już. William podszedł pod drzewo, żeby obejrzeć pokemona, gdy nagle spadło na niego coś dużego i odgryzło mu głowę

Ta szybko jednak zamieniła się w dym i wróciła na miejsce.

Aż podskoczyłam.
- Nie no co za... - teraz wiedziałam o co chodziło Shroomishowi.
Teraz to się zdenerwowałam.Zmieniłam typ na ognisty i dmuchnęłam z całej siły ogniem w poke-dzbanecznik.

Ten użył dzikich pnączy złapał shroomisha i zasłonił się nim. Żywa tarcza normalnie... wredny pokemon. William widząc co się święci stanął między tobą a pokemonami narażając się na niemałe poparzenia. Biedny... lecz jego rany niesamowicie szybko się regenerowały.
- Szkoda koszuli.
Powiedział w pewnej chwili i wyrwał przeciwnikowi malucha z pnączy.

Spojrzałam na Williama. Nawet jak nic mu to nie robiło to ja nie chciałam uderzać go żadnym atakiem. Teraz działałąm inaczej i objęłam poke-dzbanecznik swoimi płonącymi włosami, by dać mu nauczkę.

Ten się porządnie poparzył, ba nawet zajął ogniem. Ale to nie problem, w każdym razie nie wasz. Poke-dzbanecznik uciekł, aż zdziwiła was prędkość jaką potrafił osiągnąć.
- Uf... dobrze, że to ja podszedłem do drzewa.
Stwierdził chlopak i spojrzał na małego shroomisha.

Kiwnęłam głową.
- Przepraszam za ten ogień... - powiedziałam mimo wszystko do chłopaka z miną "może i nic ci nie jest ale ja i tak bedę rozpaczać".
Zeskanowałam Shroomisha i dałam mu smakołyki.

Cytat :

Nr w Dexie: #285
Nazwa: Shroomish
Płeć:
Charakter: Jest to "zagubiona duszyczka". Nie potrafi obronić własnego zdania i strasznie łatwo na niego wpłynąć.
Typ: Trawa
Lvl: 12
Ataki: Absorb, Tackle, Stun Spore
Zdolność: Effect Spore

Chłopak otrzepał się z resztek sadzy i przytulił się mocno do ciebie.
- Nie ma problemu, nic mi się nie stało przecież.
Rzekł powoli i dał ci buziaka. A shroomish stał pod drzewem nie wiedząc co ma zrobić.

Spojrzałam na Williama.
- Ja po prostu choćby nawet nic ci to robiło nie chcę cię atakować - powiedziałam do chłopaka i po kreskowanych policzkach spłynęły mi łzy.
Tak, strasznie się pod tym faktem rozklejałam ale cóż zrobić?

Chłopak starał się, uspokoić cię jak tylko się dało, no ale... nie miał wpływu na to co myślisz.
- Nie no, odkupisz mi koszulę i będzie ok.
Powiedział rozbawiony, próbując może żartem poprawić twój nastrój.

Tuliłam się tak mocno do chłopaka jeszcze jakiś czas. W końcu go puściłam i starałam się jakos wytrzeć swoje łzy. A to trochę ciężko bo jeszcze jakiś czas napływały mi nowe.
- No dobra... - powiedziałam.

No i w porządku. William się uśmiechnął i przytulił cię mocno.
- No dobra, teraz trzeba iść albo coś.
Stwierdził chłopak po czym cię puścił. A ty kontem oka zauważyłaś, że poke-purchawka próbuje uciec przed waszym gniewem niepostrzeżenie.

Spojrzałam na pokemona.
- Spokojnie, nie zrobimy ci nic złego - uspokoiłam go i podsunęłam mu poke-przysmaki.
Byłam ciekawa czy podejdzie i jak tak to spróbowałam go sobie wziąć na ręce i pogłaskać muchomorka.

Pokemon podszedł. Chyba przekonało go to, że William stanął w jego obronie.
- Shrum...
Pisnął grzybek i zaczął jeść. Zabawny dźwięk, prawie jak chrumkanie ale ci...
- Ale wrażeń nam dostarczył nie ma co.
Stwierdził Chłopak po chwili.

Kiwnęłam głową.
- Em to chyba było trochę dziwne uczucie jak tamten pokemon nagle ci... ugryzł głowę? - spytałam chłopaka.
Zabrałam się za delikatne głaskanie grzybka i wzięłam sobie stworka na ręce.

Stworek siedział grzecznie nawet się nie rzucał. Był taki mięciusi jak przytulanka.
- To było najgorsze co w życiu przeżyłem.
No niewielu może się pochwalić, że przeżyło utratę głowy, oj nie.

- Zapewne - wykrzywiłam się na samą myśl co można by w takiej chwili czuć.
Po chwili spojrzałam na Shroomisha.
- Dasz mi się złapać do pokeballa? - spytałam i pokazałam mu moją poke-kulę.

Pokemon nawet sam ją dotknął. Można rzec, że sam się złapał. Pokeball nawet się nie huśtał tylko od razu zrobił ding.
- No dobra, to możemy chyba iść dalej.
Stwierdzil zadowolony William.

- No - powiedziałam także zadowolona.
Chociaż ciągle byłam nieco smutna z powodu, że z całej siły uderzyłam w chłopaka płomieniami. Wzięłam go za rękę, chcąc mieć z nim przynajmniej tyle kontaktu i poszłam dalej.