Czas na zemstę - Gra Yomi

Pokemony zabrały się zattrenowanie. Ty natomiast mogłaś odpocząć po tych wczorajszych harcach z Ingo. Zwłaszcza w pamięci zaryło ci się to, jak wykonywał miłość francuską. Po około godzinie pokemony skończyły trenować.

Zerknęłam na swoje pokemony i potarłam nieco zażenowana policzek. Rozejrzałam się i gdy moje pokemony skończyły trening pochwaliłam je za dobrą robotę. -Teraz możecie sobie troche odpocząć.- Powiedziałam do swoich stworków i wróciłam do rozmyślań.

Poki plus 1,5 do lv.

Stworki zaczęły sobie odpoczywać. Ty za ten czas dalej rozmyślałaś. Nawet nie wieszkkiedy - zasnęłaś. Jak sięoobudziłaś to było popołudnie, a pokemony spały. Usłyszałaś jakąś rozmowę. Chyba ktoś niedaleko przyszedł by porozmawiać bez świadków. A skoro wszyscy spali to was nieusłyszano i nie zobaczono.

Zerknęłam na swoje pokemony i zaczęłam nasłuchiwać. Zamyśliłam się. Kto tutaj mógł przyjść? Postanowiłam trochę po podsłuchiwać to co ci goście maja do powiedzenia. Moze uda się usłyszeć cos ważnego? Miałam nadzieje, ze jednak to nie jest nic az tak poważnego.

Ostrożnie obserwowałaś zza krzaków co się działo i zobaczyłaś... Archera! Rozmawiał z innym człowiekiem z teamu Rocket! Mówili o tym wiertle i że robi sięccoraz niebezpieczniej, bo mistrzowie metra coś węszą itd... Wiele usłyszeć nie mogłaś.

Próbowałam chowając się po krzakach podejść bliżej, by usłyszeć trochę więcej. Szlag. Oni tez zaczęli coś podejrzewać. Tylko czy wiedza skąd mistrzowie metra maja te informacje? Próbowałam podsłuchać jeszcze więcej. Zerknęłam jeszcze na swoje pokemony.

Więcej informacji nie podsłuchałaś. Ci wkrótce sięrozeszli i cchwilę byłaś w jednym miejscu. Przestraszył cię dźwięk za Tobą, ale to okazała się byćDeino . Kamień spadł ci z serca.
- Deee? - spytała się mała.

-Och, to tylko ty.- Mruknęłam i pogłaskałam smoczycę po łepku. Westchnęłam i rozejrzałam sie jeszcze tylko czy nikogo nie ma. -Chodźmy, podtrenujecie jeszcze trochę i wracamy.- powiedziałam i wzięłam Deino pod pachę.

Pokemony dalej trenowały.
- Co takiego widziałaś? - spytał się Mewtwo.
Polemon na chwilę przestał trenować i się na ciebie popatrzył.

-Rocketsi domyślają się, ze mistrzowie Metra mogą coś wiedzieć. Właśnie widziałam Archera i jakiegoś Rocketsa jak o tym gadali.- Poinformowałam go i patrzyłam jak moje pokemony trenują. Posadziłam Deino na ziemi i pchnęłam ja lekko, by też poszła trenować.

Pokemonysskończyły trenować. Teraz absolutnie nie miały sił na cokolwiek. Pogoda była bardzo ładna. No i zbliżała się umówiona godzina spotkania z Ingo. Byłaś trochęzzestresowana, bo Ingo chyba coś planował.

-No dobrze, skoro już jesteście zmęczeni to wracamy już do miasta.- Powiedziałam do pokemonów i schowałam je do kulek. Ruszyłam w stronę miasta i rozglądałam się czy czasem nikt za mną nie idzie. Trochę sie denerwowałam perspektywą spotkania z Ingo, ale próbowałam już aż tak o tym wszystkim nie myśleć.

+1,5 do lv.

Wkrótcebbyłaś przed restauracją, gdzie pod drzwiami czekał na ciebie Ingo z kwiatami.
- Cześć, kochanie - uśmiechnął się i cię pocałował.
Był o dziwo ubrany w garnitur , nie jak zwyklew sstrój mistrza metra.

-Cześć.- Przywitałam się i popatrzyłam na Ingo uważnie. Zerknęłam na kwiaty i otaksowałam chłopaka wzrokiem. Trochę dziwnie wyglądał w garniturze, ale przecież zawsze widziałam go w stroju Mistrza Metra. -Z jakiej to okazji?- Popatrzyłam na niego zdziwiona i trochę zawstydzona.

- No tak mniennaszło, zobaczysz - uśmiechnął si .
Po chwilizaprowadził cie do stolika , gdzie właśnie przyniesiono dania. No i nalano jakiegoś wina. Chłopak był zadowolony z siebi .

-No, dobrze.- Odpowiedziałam trochę zawstydzona. -Podczas treningu natknęłam się na Rocketsa i Archera. Zaczynają coś podejrzewać, że węszycie przy wiertle.- Dodałam szybko. Zerknęłam na stolik. Zastanawiałam się co takiego Ingo kombinuje.

- Mogliśmy się tego domyślić - westchnął.
Po chwili jednak znów się uśmiechnął
-Ale przynajmniej teraz się tym nie przejmujmy, zapraszam do stołu - powiedział.

Kiwnęłam głową i usiadłam przy stoliku. Potarłam trochę zażenowana policzek. Cały czas próbowałam się domyślić z jakiej to okazji Ingo akurat ubierał garnitur i zaprosił mnie do restauracji. Zerknęłam na chłopaka i rozejrzałam się ukradkiem zdenerwowana.

Nic podejrzanego nie było. Wkrótce zaczęliście jeść. W pewnej chwili coś zgrzytnęło ci między zębami. Jak towyjęłaś z ust to ookazał się to być... Pierścionek zaręczynowy! Wmurowało cię.
- Fay, czy wyjdziesz za mnie? - spytał się chłopak, klekając przed tobą.

Popatrzyłam zaskoczona na Ingo. Przez kilka minut nie mogłam nic powiedzieć chociaż próbowałam. W końcu udało mi się jakoś wydobyć z siebie jakiś głos. Odpowiedź chyba jest tylko jedna. Przełknęłam ślinę. -Tak.- Odpowiedziałam. Byłam bardzo zdenerwowana i zawstydzona tym wszystkim.

Ingo się ucieszyłi ccię pocałował. Do tego wszyscy w restauracji zaczęli klaskać. To dodatkowo cie speszyło. Chłopak był natomiast bardzo szczęśliwy. Ty natomiast ciągle nie mogłaś się po tym pozbierać. Teraz do tego nic nie przełkniesz.

Czułam się coraz bardziej tym wszystkim zawstydzona. Popatrzyłam na Ingo. Z jednej strony bardzo się z tego cieszyłam, ale z drugiej byłam też tym wszystkim speszona. Teraz to już chyba nic nie przełknę. Potarłam policzek i znowu popatrzyłam na Ingo.

Chłopak się uśmiechnął i przysunął swoje krzesłona ttwoją stronę.
- Chyba znowu za bardzo cię zawstydziłem - stwierdził.
Cmoknął cie w policzek i objął jedną ręką.

-No, może trochę...- Odpowiedziałam ostrożnie. Gdy tylko mnie pocałował i objął poczułam się troszeczkę lepiej. Wtuliłam się w Ingo i ukradkiem zerknęłam na to co się dzieje w restauracji. Już byłam trochę mniej zdenerwowana, ale i tak czułam się trochę dziwnie.

Już ogólnienikt się na was nie gapił, co najwyżej dyskretnie zerkał. Ingo pozwolił ci się do woli do niego przytulać.
- No dobra, skoro raczej nic nie przełkniesz to może już pójdziemy? - spytał się. - Najwyżej później zrobię ci do jedzenia co sobie zażyczysz - uśmiechnął się.