A idź ty mutancie - Klaudia

- O kurcze... - jęknęłam.
Walnęłam się na łóżko nie wiedząc co mogłabym powiedzieć Darkraiowi... Zresztą on ma chyba parę setek lat...

Jak nie więcej... ale w takiej sytuacji był chyba pierwszy raz.
- Ym... może lepiej chodźmy spać.
Powiedział William zakłopotany po czym wlazł do szafy. Normalnie pewnie by się zaczerwienił, no ale nie mógł.

- Hej, a ty czemu do szafy? - bąknęłam w kierunku Williama.
Pokemon-koszmar, który zobaczył coś ponad swoje siły... no nieźle... Ułożyłam się wygodnie w łóżku i próbowałam zasnąć.

William schował się i szepnął.
- Czuję się niezręcznie.
Po czym już milczał a ty zasnęłaś. Gdy się obudziłaś to zdałaś sobie sprawę, że chłopak dalej siedzi w szafie.

Westchnęłam. Usiadłam na łóżku i się przeciągnęłam. Także czułam się niezręcznie, Darkrai to wszystko widział... Poszłam do szafy i ją otworzyłam.
- Cześć - przywitałam się z chłopakiem.

Ten rozejrzał się dookoła po czym wstał.
- Cześć.
Powiedział i cię przytulił.
- Chciałem przynieść ci śniadanie ale zapomniałem.
Powiedział po chwili.

- Cześć - przywitałam się z Williamem.
Wtuliłam się w chłopaka zadowolona. Cmoknęłam go w policzek.
- Całą noc tak siedziałeś? - spytałam się go.

On zrobił dziwną minę po czym skinął głową.
- A ta menda się całą noc na mnie przez szparę patrzyła.
Dodał po chwili tuląc cię mocno.

Zaśmiałam się.
- No tak... czyżby aż tak to nim wstrząsnęło? - zachichotałam. - Cóż następnym razem jak zobaczy że się do tego zabieramy to zwieje mi z cienia - powiedziałam rozbawiona.
Dalej się tuliłam do chłopaka.

Chłopak w końcu się otrząsnął i mogliście ruszyć w drogę.
- Miejmy nadzieję.
Powiedział jeszcze chłopak prowadząc cię na stołówkę.

Jak znalazłam się w stołówce to od razu zamówiłam sobie jakąś sałatkę owocową lub cokolwiek co mieli z owocami. Jak zjadłam to wychodzę z chłopakiem z pokecenter i ruszam w dalszą drogę.
- Ile czasu będziemy tam iść? - spytałam się.

Chłopak spojrzał na ciebie zamyślony.
- Do następnego miasta dzień i do grobowca jeszcze ze dwa.
Powiedział rozglądając się dookoła.
- Gdybym miał skrzypce...
Powiedział, zmienił się w dym, Zniknął i wrócił z instrumentem.

- Hm, skąd je nagle masz? - zdziwiłam się.
Czyżby zakosił skądś...?
- Po co ci one? - zapytałam zaciekawiona.

Chłopak spojrzał na ciebie zawiedziony.
- Za kogo mnie uważasz? Wziąłem z magazynu naszej rodziny.
Powiedział i zaczał grać dla umilenia waszej wędrówki. Nieźle mu to szło, chyba na lekcje tego też chodził.

- Rety, ta Twoja rodzina to naprawdę zaskakuje - zaśmiałam się.
Wcale go nie miałam... no może trochę, zdezorientowało mnie to po prostu. Szłam zadowolona z Willamem, słuchając jego gry na skrzypcach.

Najwidoczniej jego gra spodobała się też innym, a zwłaszcza pokemonom. Wiele ptaków siedziało na gałęziach, a robaki śledziły was ukradkiem.
- Jak się postaram bardziej to może zwabię dla ciebie jakiegoś fajnego pokemona.
Powiedział z uśmiechem.

- No fajnie by było - powiedziałam rozbawiona do chłopaka.
Po chwili wypuściłam wszystkie swoje pokemony, żeby także sobie posłuchały muzyki. Ta gra na skrzypcach mi także się bardzo podobała.

Było fajnie, droga mijała wam szybko, aż w końcu na skrzypcach usiadł jakiś pokemon. Bardzo mu się podobała ta gra, jednak z powodu miejsca jakie sobie wybrał William musiał przerwać.

Spojrzałam zaintrygowana na stworka.
- Ale fajnie, Natu - powiedziałam zaintrygowana i przeskanowałam pokemona.
Wzięłam go sobie na ręce by nie przeszkadzał Williamowi.

Cytat :

Nr w Dexie: #177
Nazwa: Natu
Płeć:
Charakter: Ten mały pokemon kocha muzykę. Zawsze buja się w takt jej dźwięków.
Typ: Lot/Psycho
Lvl: 10
Ataki: Leer, Peck, Night Shade, Teleport
Zdolność: Synchronize

Gdy tylko William znów zaczął grać pokemon przeskakiwał z nogi na nogę. Zupełnie jakby tańczył. Pocieszna istotka.

- Dasz mi się złapać? Wtedy będziesz miał okazję często słuchać muzyki - starałam się jakoś zachęcić pokemona.
Natu, niższa forma Xatu... naszego dostawcy zleceń.

W sumie... czemu by nie.
- Na...
Pisnął pokemon i kiwnął łebkiem.
- Mały tancerz.
Zaśmiał się William spoglądając na pokemona.

Tak więc stuknęłam Natu pokeballem a jak się złapie to go wypuszczam, żeby mógł sobie posłuchać dalej. Daję go sobie na ramię.
- Jak ewoluuje to będziemy mieć pokemona jak w agencji - powiedziałam rozbawiona i szłam dalej.

William uśmiechnął się szeroko.
- Będziemy mogli podsyłać im fałszywe listy.
Zaśmiał się głośno nie przerywając gry.
-Natu to pokemon psychiczny nie?
Spytał po chwili chłopak.

- No tak - powiedziałam. - Masz na myśli, żebym spróbowała z nim porozmawiać? - spytałam się chłopaka.
Po chwili spojrzałam na Natu i próbowałam wejść w jego głowę, by móc go słyszeć.