A idź ty mutancie - Klaudia

Kiwnęłam głową. Zjadłam batonik i się przeciągnęłam.
- Spokojnie, przecież tobie nic z mojej strony nie grozi - powiedziałam rozbawiona do Williama i się do niego przysunęłam, po czym pocałowałam chłopaka.

Chłopak odwzajemnił pocałunek i spojrzał na płytkę.
- A próbowałaś jakiś atak z nimi wykonać? Nie wiem, fire blast na przykład?
Spytał, chociaż w sumie nie było momentu gdy mogłaś to zrobić bez jego wiedzy. Ale chyba o tym zapomniał.

- Nie, jakoś tak wyszło - odpowiedziałam.
Zamyśliłam się. Dzisiaj na pewno nie spróbuję bo tego akurat mi się nie chce... Przeciągnęłam się i po chwili wsunęłam się do namiotu.

Chłopak także wsunął się do namiotu i położył obok ciebie.
- Dzisiaj lepiej prześpijmy noc. I tak jest niewygodnie.
Powiedział próbując ułożyć się jakoś na skale. Z resztą oboje byliście już wykończeni.

Wyciągnęłam z torby koc i położyłam go tak, żebym mogła na nim leżeć z Williamem.
- Powinno być lepiej - powiedziałam.
Wtuliłam się w chłopaka i próbowałam zasnąć.

Oboje szybko odpłynęliście do krain marzeń sennych. A rano obudził was dźwięk deszczu na namiocie.
- Ja pierdziele, same utrudnienia.
Rzekł William przeciągając się.

Wychyliłam się z namiotu. Po chwili jednak jak na głowe spadły mi krople wody to znowu wsunęłam się do namiotu.
- No - powiedziałam zrezygnowana.
Przytuliłam się do chłopaka i tak leżałam.

Ten spojrzał na ciebie niezadowolony z obrotu sprawy.
- Idziemy, czy zostajemy?
pozostawił ci możliwość podjęcia decyzji.

Podniosłam się.
- Nawet jakbym miała zmoknąć to lepiej chodźmy - powiedziałam.
W końcu ubrałam na siebie płaszcz przeciwdeszczowy i wyszłam.

Chłopak poszedł razem z tobą. Zwinął szybko namiot i mogliście już dalej iść kotliną.
- Na pustyni pewnie wyschniemy.
Zauważył lekko zirytowany pogodą.

- Przynajmniej to - powiedziałam.
Szłam więc dalej mając nadzieję, że wkrótce dotrzemy do pustyni... Ale miałam też nadzieję, że nie będziemy iść nią zbyt długo. W sumie dzisiaj może dotrzemy do centrali.

W końcu zeszliście ze zbocza, a tuż pod nim była pustynia. Całkiem sucha i piaszczysta. Niezła zmiana krajobrazu, nie ma co. Wtem jajko w twoim plecaku drgnęło.
- Powinniśmy dojść do wieczora.
Powiedział chłopak susząc się zamianą w dym.

Zerknęłam na jajko. Jak zauważyłam, ze chłopak się suszy zamianą w dym to ja także zrobiłam szybką rundkę z ognistą płytką.
- Świetnie - powiedziałam ucieszona.
Szłam dalej.

Szliście jeszcze spory kawałek tą pustynią aż William zrobił minę z serii "zapomniałem wyłączyć żelazko.
- Aj szkoda, że nie zrobiłem zdjęć.
Powiedział spoglądając za siebie.

Westchnęłam.
- Nom... - kiwnęłam tylko głową.
Szłam dalej z Williamem. Chciałam dotrzeć na miejsce dzisiaj... Bardzo mi na tym zależało.

W końcu wyszliście na "normalne tereny" a miasto, w którym znajdowała się centrala, można było zobaczyć na horyzoncie.
- Akurat na kolację będziemy.
William wypuścił swoje stwierdzenie w eter.

Kiwnęłam głową.
- Wreszcie - odetchnęłam z ulgą.
Tak więc miałam motywację, by iść dalej. Już widać to miasto, wkrótce znowu spotkam się z Mavis... o ile się da....

W końcu dotarliście do miasteczka, już widziałaś ten niepozorny budynek centrali.
- Oto chwila prawdy.
Powiedział William i otworzył drzwi.

Tak więc podeszłam z Williamem do budynku.
- No racja - kiwnęłam głową.
Po chwili weszłam tam razem z chłopakiem.

Tam czekała na was Mavis, wreszcie. Ale miała nietęgą minę.
- Podejdźcie mam dla was niezwykle trudną misję. Tylko wy macie szansę sobie z nią poradzić.
Powiedziała spoglądając na was.

Ciekawe dlaczego ma taką minę...
- Co takiego się stało? - spytałam się jej w końcu. Zmieszał mnie jej nastrój.

Kobieta usiadła na krześle w korytarzu i zarzuciła nogę na nogę.
- Ostatnie wasze przeżycia były niezłym wstrząsem dla informacji jakie mieliśmy.
Zaczęła.
- Znacie atak curse i jego typ?
Spojrzała na was po czym dodała.
- On nie ma określonego typu tak jak i to wszystko co was spotkało. Podejrzewamy, że za tym wszystkim stoi jakaś nieznana legenda.

Oparłam się bokiem o ścianę i słuchałam uważnie tego co mówiła nam Mavis. Z każdą chwilą byłam coraz bardziej zdziwiona.
- Jakaś legenda wywołała to wszystko? - byłam bardzo zdziwiona tym, czego się dowiedziałam.

Kobieta zastukała paznokciami w stolik, który był ustawiony tuż obok krzesła.
- Nie tyle co to powoduje, ale jest źródłem tych magicznych mocy. Takie mamy przepuszczenia, i chcielibyśmy, żebyście się zajęli zbadaniem tego.
Powiedziała widocznie niezadowolona tym pomysłem.
- To jest dla nas kompletna zagadka.
Dodała po chwili.

Zamyśliłam się. Nie wygląda na to, zeby była jakoś pozytywnie nastawiona co do tego, więc to będzie naprawdę niebezpieczne. Spojrzałam zamyślona na Williama.
- Skoro tak, to postaramy się to zbadać - kiwnęłam głową.