Corvis Corax - stalowa ręka

No to... Corvis szybko podbiegł do małego pokemona.
- Zostaw. Skarpetki ci się znudziły?
Rzekł i zaczął możliwie najdelikatniej odganiać malucha.

Giratinka w końcu puściła podkoszulek, którego część i tak wyglądała jak krowie z dupy wyjęta... No cóż, Leo będzie musiał go uprać.
- Grooh - zamruczała Giratinka i zaczęła się do Ciebie przymilać.

Corvis spojrzał na malucha. A co tam pogłaskać trochę można.
- A tobie jak się spało?
Powiedział i zaczął głaskać malucha.

- Grooh - zamruczała Giratinka co chyba oznaczało, ze dobrze.
Pokemon ciagle się do Ciebie tulił i przymilał. Po chwili dziewczyny przyszły do pokoju. Giratinka natychmiast wpadła na Karlę.

No ładnie, ten pokemon wszystkich zje kiedyś.
- Ciekawe jak tam Arcanine.
Powiedział przejęty chłopak i popędził do siostry Joy.

SIostry Joy nie było za biurkiem i znalazłaś ją w cześci medycznej. Tam za szybą ujrzałeś śpiącego Arcanine, który wyglądał już znacznie lepiej niż wczoraj. Rany zaczęły się zabliźniać nawet.. Dość szybko, pewnie siostra Joy użyła jakichś medykamentów.

Z resztą na Arcanainie goi się jak na psie.
- Uf, no to dobrze, że nic mu nie jest.
Powiedział niebieskowłosy po czym ruszył na stołówkę. Coś zjeść w końcu trzeba.

No w brzuchu Ci porządnie burczało, ale... Leo został w pokoju i dalej spał. Trzeba będzie się po niego wrócić albo sam przyjdzie. Wkrótce znaleźliście się w stołówce. Dziewczyny miały chyba manię na słodkości, bo zamówiły sobie ciastka, lody i jakiś kawałek szarlotki.

I tak lepsze to niż jedzenie ze szkłem.
- Jakieś plany macie na dzisiaj?
Spytał chłopak zaciekawiony. Po chwili jednak przebiegło mu coś przez myśl.
- Może złapmy kłusownika.
Zaproponował.

- No to dobry pomysł, jakby go tak dopadła - zaczęła się irytować Karla, a jej szklanka, którą trzymała w ręce niemożliwie się pogięła.
Dopiero po chwili dziewczyna załapała i wróciła szklankę do normalności.
- Ups...

Corvis szybko zjadł po czym wstał od stołu.
- Ja idę, nie wiem jak wy.
Powiedział i skierował się do wyjścia. Może lepiej pójść na miejsce gdzie znaleziono Arcanine. Tam najłatwiej o ślady.

Akurat wychodziłeś, kiedy zjawił się Leo. Był baaardzo zaspany.
- Siemka - przywitał się z wami, jedząc jakąś swoją niemożliwą kombinację.
Nawet nie zauważył, że mu folia aluminiowa się tam zaplątała w kanapce.

No ładnie.
- Idziesz szukać kłusownika z nami?
Spytał szybko Corvis sprawdzając czy ma w plecaku najpotrzebniejsze rzeczy. Jeszcze nowy towarzysz i można iść.

- No pewnie, tylko zjem - powiedział Leo.
Po chwili wepchał sobie niemal całą kanapkę do ust i tak to połknął. Tak więc mogliście iść, tylko Twojego chłopaka czkawka złapała. Lily dała mu soczek, zeby sobie popił.

W końcu. Na początek trzeba odnaleźć miejsce, gdzie wczoraj znaleźli pokemona.
- Pohyiena ma dobry węch. Może by wytropiła tego zbira.
Powiedział Corvis.

- Ee tam, ja mam równie dobry - wyszczerzył się Leo.
Po chwili znaleźliście miejsce, gdzie był Arcanine i potem po śladach zawędrowaliście do miejsca, gdzie były resztki drucianej sieci. Wyglądało na to, że ktoś pociął jej większość i pochował po okolicnzych krzakach, ale coś mu przerwało.
- Był tu ze 2 godziny temu - powiedział Leo, węsząc.

Czy to takie fajne tracić swe człowieczeństwo na rzecz jakiś mocy? Balansować na krawędzi?
- Dobra, chodźmy szybko.
Stwierdził chłopak, no ale...
- W którym kierunku poszedł?

Leo zaczął was prowadzić w odpowiednim kierunku. Chłopak popatrzył sie na Ciebie zamyślony. Karla także o czymś rozmyślała, a Lily zapisywała w notatniku jakieś rzeczy. Wkrótce dotarliście do jakiegoś namiotu i obozowiska, gdzie było mnóstwo puszek po piwie.

Może ktoś tu jest? Corvis ruszył na poszukiwania właściciela tych śmieci.
- Może rozdzielmy się i pójdźmy dwójkami.
We dwóch zawsze bezpieczniej a i szybciej tak pójdzie.

Tak więc do Ciebie doczepiła się Karla, a Leo za sobą pociągnęła Lily. Ten tylko zrobił minę zbitego kociaka i poszedł z nią w końcu. Nikogo nie było w tym obozie, lecz dało się czuć, że byli tu chyba kilkanaście minut temu.

A w którą stronę poszli? Jakieś ślady muszą być, nie ma co.
- Oby nie było ich zbyt dużo.
Powiedział Corvis wytężając wszystkie zmysły. Może uda sie jakoś ich namierzyć?

Widziałeś ślady. I chyba uaktywniłeś jakąś zdolność, bo bez patrzenia na nie mogłeś wręcz widzieć wszystkie ruchy jakie oni tu wykonywali w przeszłości. Dziwne.
- Oczy tak trochę ci się na niebiesko świecą - zauważyła Karla. - A u ciebie jak jest z tymi mocami? - spytała w pewnej chwili. - Jak dla mnie to są super, chociaż często jak o tym myślę to czuję się nieswojo... - powiedziała.

Corvis szedł za śladami cały czas.
- Wiesz, ja byłem człowiekiem i nigdy nie chciałem tego zmieniać. Nie chcę być pokemonem, stracić tego kim jestem. Moce nie są warte utraty siebie inaczej to... mógłbym wleźć do pokeballa
Ot taki wywód filozoficzny. "Jestem człowiekiem a nie pokemonem...."

- Aha... - zamyśliła się dziewczyna. - Dle mnie to jakoś bez różnicy, są plusy i minusy każdej strony - powiedziała w koncu.
Wkrótce usłyszeliście jakieś kroki i musieliście się skradać. Dziewczyna nawet żeby w razie czegoś na co nie nadepnąć zaczęła lewitować z 3 cm nad ziemią.

Kroki, no to spoko. Corvis pobiegł w kierunku skąd nadchodziły kroki. W razie i przyszykował swoją dłoń do wykonania dragon claw.
- Zaraz ich dorwiemy.
Stwierdził optymistycznie chłopak.