Czas na zemstę - Gra Yomi

Chyba coś jest, ale pewnie już dawno straciło datę ważności... Pokemony rozbiegły się po domu i zaczęły wszystko w nim oglądać. Ze spraw żywieniowych to na szczęście macie mały zapas tych owoców i pójście do sklepu możesz odłożyć na jutro, chociaż... brakowało Ci mięsa!

Rozejrzałam się. -Zbrzydły mi te owoce. chyba muszę isc do sklepu.- mruknęłam i popatrzyłam na ojca. -Może lepiej przypilnuj, by Deino nie zjadła domu ok?- powiedziałam i zerknęłam czy starczy mi pieniędzy na małe zakupy. Zawołałam Lucario, by poszła ze mną i ruszyłam w stronę wyjścia.[/b]

Pieniędzy miałaś wystarczajaco. Wkrótce poszłaś do sklepu. Tam kasjerka zdziwiła się na to, że przyszłaś.
- Witaj, tak szybko wróciłaś z podróży? - zainteresowała się.
No tak, ona była osobą co lubi dużo wiedzieć...
KLIK

-Dzień dobry. Tak jakoś wyszło, ze musiałam na trochę do domu wrócić.- Powiedziałam. Zerknęłam jeszcze na nią i wymieniłam rzeczy, które chciałam kupić. Miałam nadzieje, ze to nie wzbudzi podejrzeń. O ile nie okaże się, ze jestem na liście osób zaginionych.

- Ahaaa... - powiedziała i popatrzyła na Ciebie jakby chciała Cię prześwietlić samym spojrzeniem.
W końcu dostałaś to co chciałaś i zapłaciłaś. Jak jeszcze wychodziłaś to słyszałaś jej Explouda, jak się darł jak opętany w jej imieniu.

Ruszyłam z zakupami w stronę domu. Może Deino nie pożarł niczego. Zerknęłam na Lucario i skrzywiłam się na darcie Explouda. -On jest za głośny. Zdecydowanie ZA głośny.- Mruknęłam. przejrzałam swoje zakupy i cały czas rozmyślałam o tym wszystkim.

Wkrótce znalazłaś się w domu. Deino dorwała się do skórek owoców. Twój ojciec obecnie przeglądał swoje książki, a miał ich sporo. Jednak był zasmucony. No cóż, Ciebie odzyskał, swojej żony jednak już nigdy nie zobaczy, chyba że na zdjęciach...

Zerknęłam tylko na to co robił ojciec i zaczęłam wypakowywać zakupy. Zamyślona zerknełam na Deino. I tak cieszyłam się z tego, ze chociaż mój ojciec żył. westchnęłam i zaczęłam chować wszystko do szafek i lodówki.

Cóż najpierw musiałaś z lodówki wywalić to co w niej zostało, a niezbyt przyjemny to miało zapach. Wkrótce jednak ogarnęłaś lodówkę i mogłaś spokojnie zabrać się za aktywność w kuchni. Teraz dom nie będzie już tak pusty jak kiedyś...

Zadowolona zaczęłam wszystko układać. Teraz już w domu nie będzie tak pusto. Co jakiś czas zerkałam na Deino i na ojca. Chociaż... została jeszcze sprawa wiertła w Nimbasie. Czyli jednak aż tak prędko nie wrócimy do normalności. Westchnęłam, ale i tak miałam o wiele lepszy humor.

Deino po chwili zaczęła się do Ciebie przymilać. Shinx drzemała, Lucario wyszukiwała swoje zabawki a Mewtwo czytał jakąś książkę. Ojciec w koncu wrócił do kuchni i miał już na sobie normalny ubiór, nie tamte łachmany. Tylko były na niego teraz nieco jak worek ale może to nadrobi.

Zamyślona zerknełam która jest godzina. -Może coś zrobić do jedzenia?- spytałam się i pogłaskałam Deino po łepku. Przynajmniej nie próbowała niczego zjeść. Zerknęłam do lodówki i wyjęłam kawałek mięsa na kotlety. Z reszta ja miałam ochotę na jakieś mięsko.

Wielką ochotę. Twój ojciec tylko kiwnął zamyślony głową. Chyba ciągle nie mógł się przyzwyczaić do tego wszystkiego. Wkrótce zabrałaś się za robienie kotletów. Przynajmniej przez te lata do perfekcji opanowałaś kuchenne rewolucje.

Popatrzyłam jeszcze na Deino i zabrałam się za tłuczenie kotletów. Byłam nawet zadowolona, ze w końcu mogę wziąć się za normalne rzeczy. Doprawiłam mięso i zaczęłam je smażyć. Przynajmniej przez te lata doszłam do wprawy w kuchennych sprawach. Nastawiłam tez wody na herbatę.

Deino po chwili zabrała się za szukanie gorzkich rzeczy. Jednak ich nie znalazła i zaczęła dopominać się o coś takiego u Ciebie. Lucario po chwili przywiódł pyszny zapach kotletów. Shinx zresztą także.

Zerknęłam do kotletów i zaczęłam szukać czegoś gorzkiego. -Poczekaj.. może mam gdzieś grejpfruty lub sok z nich dla ciebie.- Mruknęłam. Zasypałam dwie herbaty. Zerknełam na swojego ojca oraz na pokemony. Miałam nadzieje, że akurat Larvitar nigdzie nie rozrabia.

Larvitar obecnie... Wszedł w kanapę, a po chwili z niej wylazł. Twojemu ojcu nastrój zdawał się polepszyć i z wytęsknieniem czekał na kotlety. W czasie więzienia przez zespół R na pewno nie jadł takich rzeczy. Grejpfruty dla Deino znalazłaś i ta uradowana jadła owoce.

Podałam Deino owoce. -Jedz grzecznie.- zerknęłam na Larvitara. -Ej... nie rozrabiaj.- powiedziałam do pokemona i dalej smażyłam kotlety. Zerknęłam na swojego ojca. -Gorzej jak dzieci.- Rozbawiona skomentowałam zachowanie swoich pokemonów.

- Lepsza nie byłaś - zauważył rozbawiony.
No tak ile to kiedyś gadek było jaka ty nie byłaś, gdy miałaś kilka lat... Wkrótce kotlety były gotowe a po kuchni rozchodził się przepyszny zapach.

Tylko się zaśmiałam i wyjęłam kotlety na talerz, który po chwili postawiłam na stole i odpaliłam też kilka dla moich pokemonów. Podałam też herbaty. Usiadłam i popatrzyłam na swoich podopiecznych. -Smacznego.- Powiedziałam i wzięłam się za jedzenie.

- Smacznego - odpowiedzieli Mewtwo i Twój ojciec.
Po chwili zaczęliście się zajadać, a Twojemu ojcu te kotlety bardzo smakowały. Pokemonom także spasowały i pałaszowały ucieszone. Wkrótce się najedliście.

Wzięłam naczynia i włożyłam je do zlewu, by je zmyć. Byłam bardzo zadowolona, ze teraz wszystko było takie normalne. Zmyłam naczynia i usiadałam znowu przy stole. Zamyślona popatrzyłam na zegarek. -Mam nadzieje, ze już dzisiaj nikt nie złoży nam wizyty, bo będziemy się musieli tłumaczyć. w sklepie spotkałam sąsiadkę od Explouda. Ten jej pokemon jest za głośny.- Powiedziałam rozbawiona.

- Aaa ona - powiedział Twój ojciec. - To ona dalej pracuje w sklepie? - zdziwił się. - Ona lubi składać wizyty, więc też mam nadzieję, że nikt nie złoży nam wizyty - westchnął.
W końcu ziewnął. No tak, był pewnie wykończony...

-Tak, ona cały czas tam pracuje.- Skrzywiłam się. popatrzyłam przez chwile na swojego ojca. -Dobra, to idź już spać. Do mojego pokoju, bo tylko tam jest zaścielone łóżko.- powiedziałam. -Ja też pewnie tez zaraz pójdę.- dodałam i zerknęłam na swoje pokemony.

- No dobra - powiedział Twój ojciec.
Chyba nie miał zamiaru się w czymkolwiek sprzeciwiać. Wkrótce poszedł do Twojego pokoju i ledwo położył się na łóżku to... zasnął. Spał jak zabity i do tego chrapał.