A idź ty mutancie - Klaudia

- No... - powiedziałam.
W końcu wzięłam pisak i na prawej przedniej nodze zaznaczałam Miltankowi kreskę, żeby wiedzieć który dostał jeść. Najlepsze rozwiązanie. Jakby William nie miał pisaka to daję m drugi i dalej pracuję.

No to był system. Choć miltanki były bardzo zaskoczone tym co robiliście. Po chwili wszystkie były najedzone.
- No dobra, jeszcze tylko je wydoić. Ale jak?
Po tych słowach usłyszeliście kroki, pewnie dziewczyna.

Cóż, te pisaki łatwo się zmywają więc problemu nie powinno być.
- Noo ja też nie miałam okazji nigdy tego robić - podrapałam się po głowie.
Jak usłyszałam kroki to szybko zdjęłam z siebie efekt trawiastej płytki.

W końcu farmerka przyszła i spojrzała na was zadowolona.
- No dobra, a teraz zaprezentuje wam jak się doi miltanka.
Wzięła jednego z pokemonów na bok i podstawiła wiaderko tak, aby mleko do niego leciało. Zaczęła powoli ciągnąć pokemona za sutki i wiadro po chwili było już pełne.
- Później mleko wlewa się do tego zbiornika.
Pokazała na srebrną cysternę i wlała tam zawartość swojego wiadra. Później znów sobie poszła.

Tak więc zabrałam się za dojenie Miltanków. Tutaj mam nadzieję nie trzeba będzie ich znaczyć... Zabrałam się za robotę i miałam nadzieję, że nie zajmie nam to zbyt długo. Zerknęłam na Williama spojrzałam co porabia Arceus. Mógł poczekać to by dostał jedzenie na śniadaniu, ale nie, bo musiał nam wszystko zjeść...

Niestety i tym razem musieliście znaczyć te krówska.
- Wreszcie koniec.
Powiedział uradowany William po godzinach ciężkiego ciągnięcia cyca.
- Dopiero dwunasta.
Po chwili rzekł arceus spoglądając na niebo przez okno stodoły.

Odetchnęłam z ulgą i się przeciągnęłam. Siadłam na sianie obok Arceusa i się rozejrzałam. Znowu spróbowałam go połaskotać... Może tym razem nie będzie mnie zabijał wzrokiem.
- W sumie to... kiedy się dowiedziałeś, że sklonowano mnie z twojego DNA? - spytałam Arceusa, chcąc go potem także popytać o kilka innych rzeczy.

Arceus spojrzał na ciebie złowieszczo jakby chciał powiedzieć "połaskotaj mnie jeszcze raz to stracisz palce".
- Jak tylko cię zobaczyłem. Przecieżnie jestem w dwóch osobach a swojej mocy nie rozdaję ludziom, którzy się narodzili w czasie gdy byłem uwięziony.
W sumie logiczne co nie. Po kilku minutach znów usłyszałaś obcasy.

Spojrzałam na Arceusa rozbawiona jak zrobił tą minę.
- No dobra, to zostanę przy głaskaniu i przytulaniu - powiedziałam potulnie.
Słuchałam tego co mi mówił. No tak.. Miałam jeszcze go popytać o coś, ale znowu nadciągała dziewczyna.

Dziewczyna była niezwykle zdziwiona, że tak szybko wam poszło. Po chwili wzięła was, że sobą do domu.
- No dobrze, przygotowałam dla was kilka bułek, dwa słoiczki dżemu i jeszcze butelkę soku. Trochę owoców też się znajdzie.
Powiedziała i podała wam spory koszyk wiklinowy.
- I oczywiście Moo Moo Milk
Dodała i wręczyła wam po dwie buteleczki leczniczej substancji.

Tak więc spakowałam te rzeczy i rozdzieliłam je między siebie i Williama. A przed Arceusem to trzeba będzie jakoś jedzenie zabezpieczać..
- Dziękujemy bardzo za wszystko - powiedziałam do dziewczyny.
Po tym się pożegnałam i ruszyłam z nimi w dalszą drogę. Postanowiłam znowu trochę pojeździć na Ponycie, żeby się przyzwyczajał.

Ponyta hasał i hasał aż mu się znudziło. A sama sobie łaź, nie pisał się na bycie "koniem pociągowym".
- Chyba niezbyt przepada za tym dźwiganiem. W końcu nie jest jeszcze zbyt silny.
Powiedział William gdy w końcu cię dogonił.

- No oki - powiedziałam.
Zeszłam z grzbietu Ponyty i za to, że mnie tak woził dałam mu duuużo smakołyków, żeby się na mnie do reszty nie obraził. Przynajmniej trochę nadrobiliśmy drogę...

Pokemon zjadł i było już wszystko dobrze. W sumie jakby nie patrzeć to ponytę można porównać do kucyka, a jak wiadomo te długo nie wytrzymają. Dopiero po ewolucji można jeździć do woli.
- Już niedaleko.
Stwierdził Arceus. Tylko ile dla niego jest to "niedaleko"?

- Emm... czyli ile dni, godzin? - spytałam się go.
To fajnie, że Ponyta już miał lepszy nastrój. Schowałam go w koncu do balla i wypuściłam Deino, żeby ją na maksa wyniańczyć przez tą drogę.

Deino chyba trochę podrosła od wyklucia bo jej ciężar zaczynał ci doskwierać.
- Ym... jakieś trzykrotne przyśpieszenie migania pierwszego kamienia.
A to ci niespodzianka, bardzo dokładny to był opis, nie ma co.
- Oby jak najbliżej bo nie chce mi się już łazić.
Stwierdził William.

- No, nie kapuję tego określenia - mruknęłam. - No ja też mam dość tej trasy - powiedziałam zrezygnowana.
Dalej niańczyłam Deino, chociaż mi nieco ciążyła. Mam nadzieję, że zbyt duża mi nie urośnie... Chociaż po ewolucji... To jeszcze dużo czasu do tego.

Po ewolucji to pewnie ona by ciebie niańczyła...
- No mówię, że niedaleko.
Stwierdził Arceus a gdy wyszliście z lasu wyrosła przed wami jakby znikąd wysoka góra.
- Gdzieś w tym pewnie.
Dodał po chwili pokemon.

Spojrzałam na górę.
- No to czas na poszukiwania - powiedziałam zmotywowana.
A potem zanieść przedmioty na odpowiednie miejsce i już z górki powinno być.

No prawie, tylko gdzie może być ten kamień?
- Na pewno będzie w jakiejś ciemnej, okropnej jaskini.
Powiedział William i wzdrygnął się na samą myśl. Masakra jakaś.

- Nie lubię takich miejsc - powiedziałam.
Wypuściłam Darkrai i poprosiłam go o pomoc. Porównałam to trochę do jego poszukiwań ciekawych rzeczy. Ja także zabrałam się za szukanie jakiegokolwiek wejścia.

W końcu dotarliście do zwykłej jaskini. Lecz tylko z pozoru taką była. Wewnątrz ciągnęły się długie korytarze we wszystkie strony i nic poza tym. Czasem przeleciał zubat lub inny poke-nietoperz.
- Wyciągnij kulę. Ona nas poprowadzi.
Powiedział arceus na co William odparł.
- Albo przynajmniej będzie robić za latarkę.

- Jak dla mnie to i to i to - zaśmiałam się.
Po chwili ruszyłam z nimi w drogę tymi tunelami. Czyli jesteśmy już bardzo blisko. Cieszyłam się z tego powody niezmiernie.

Wiedzieliście w jakim kierunku iść, wszak już dawno to określiliście. A ścieżka w tym kierunku była tylko jedna. Prowadziła w dół i w dół krętym korytarzem.
- Jejku... daleko jeszcze?
Spytał w końcu William.

- Nie wiem - westchnęłam.
Szłam tak dalej, a w koncu dla odmiany zlatywałam sobie spokojnie. Ta droga była już naprawdę nużąca... Miałam nadzieję, że kiedyś dotrzemy.